เพื่อนรัก

เขาว่ากันว่า...รักเพื่อน ถ้าไม่ได้แฟนก็จำต้องเสียเพื่อน แต่สำหรับมิลิน...ดูเหมือนว่ามันจะไม่ไช่ทั้งสองอย่าง ไม่ได้เป็นแฟน...แต่ก็ยังต้องเป็นเพื่อนเขาต่อไป
แต่เพราะความเข้าใจผิดที่สุดแสนจะงี่เง่า ทำให้เธอเลือกที่จะหนีไปอยู่ต่างประเทศเพื่อหนีไปจาก เภา เพื่อน...ที่เธอรัก ทว่าเมื่อเธอกลับมา ทุกอย่างมันก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว ทั้งความเป็นเพื่อนและความรักที่ทั้งสองเคยมีต่อกัน

“กลับมาทำไม” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเย็นชา
“ไม่รู้” มิลินตอบกลับไปสั้นๆ
“มึงไม่น่ากลับมาเลยนะ น่าจะหายไปให้ตลอด” เภาแสยะยิ้ม
ใจร้ายเหลือเกิน… ทำไมเขาถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ ไม่รู้ว่าเธอจะต้องเจ็บกับเขาอีกกี่ร้อยกี่พันครั้ง แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยอะไรเลย เธอกลับมาเพื่อให้เขามีโอกาสได้เข้ามาทำร้ายหัวใจอีกครั้ง
“ข้อความในจดหมายของมึงมีอะไรที่จริงบ้าง” ถามออกไปก่อนที่น้ำตาแห่งความทรมานจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
“ตอนนี้ไม่มีอะไรจริงสักอย่าง ลืมมันไปได้แล้ว” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวเท้าเดินผ่านเธอไป
“เภา…” มิลินคว้ามือเขาไว้แน่น
“มึงเคยรักกูจริงๆหรือเปล่า คำว่ารักที่มึงบอกกูมันจริงไหม หรือแค่บอกไปเพราะอยากให้กูกลับมา” เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เลิกรื้อฟื้นเรื่องไร้สาระสักที ผ่านมาตั้งนานแล้วจะถามเอาอะไร กูไม่ได้รักมึง” มือหนาแกะมือบางที่กุมเขาไว้ออกอย่างไร้เยื่อใย...