เเรงเเค้นเเรงอธิษฐาน

“ อึก จะ-เจ้าหักหลังข้าสัตยา”
“ ฮึก ข้าขอโทษ...แล้วข้าจะชดใช้ไห้ท่านตรีศูนย์”
“ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติ ขะ-ข้าก็จะตามเจ้าไป..เจ้าจะต้องชดใช้หนี้ชีวิตที่ติดค้างข้า สัตยา”
เฮือก!!
ร่างบางเด้งตัวจากที่นอน ลุกขึ้นมานั่งหน้าซีดตัวสั่นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันมีทั้งความรักความเศร้าความปวดร้าวในอก และความรู้สึกผิดที่มันอัดแน่นอยู่ในใจ ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มันแปลกมากที่เขาเอาแต่ฝันแบบนี้ติดต่อกันมานานมากแล้ว
(เกิดชาติหน้าฉันได ขอข้าจดจำเจ้าได้ทุกชาติไป ข้าจะกลับมาทวงทุกอย่างจากเจ้า ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต)
“เจ้ากรรมนายเวร หรืออาจจะเป็นเวรกรรมที่โยมเคยทำไว้กับเขาแต่กาลก่อน..ตอนนี้เขาอยากให้โยมชดใช้”
_______________________________________________
“หึ ไอ้สกายกูเอาของเล่นชิ้นใหม่มาไห้มึง เลือกเอาเลยว่ามึงจะเเดรกมัน หรือมึงจะเล่นกับมันก่อนก็ได้”
โฮก…
พูดจบร่างสูงก็ผลักร่างเล็กไปไห้เจ้าเสือโคร่งตัวนั้นทันที ฟ้าครามแหกปากร้องออกมาอย่างขวัญเสีย
“ว๊าก...พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย...!”
-------------------------------------------------------------------------
“มึงอยากหนีมากใช่ไหมหะ!”
“ก็เออซิวะไอ้เหี้ย อยู่ให้เสือแดกหรือไง สัส!”
“ได้…ถ้ามึงอยากหนีไปจากที่นี่กูก็จะไห้โอกาสมึง กูจะปล่อยมึงไปก่อน หลังจากนั้นกูจะตามล่ามึงไงแต่มึงต้องหนีให้ได้เท่านั้น เพราะถ้ากูตามเจอเมื่อไร เจอตรงไหนกูก็จะเอามึงตรงนั้น”
เสียงพูดแหบพร่าชิดใบหูเล็ก สร้างความหวาดกลัวไห้ฟ้าครามมากเหลือเกิน ภูผาในตอนนี้เหมือนกับพวกฆาตกรโรคจิตไม่ผิดเลย
“ไอ้เหี้ย..มึงมันโรคจิต!”