แค้นรักหัวใจเสน่หา

ผมปวดหัวราวกับหัวจะระเบิด เคทเธอกอดผมเอาไว้แน่นๆ ผมหายใจเข้าลึกๆอย่างที่เธอบอก แต่เหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรได้เลย ตาผมเริ่มพร่ามัน สติเริ่มเลืองลางก่อนที่ภาพจะตัดไป ไม่รู้หลับไปนานแค่ไหน ผมลืมตาขึ้นมาเจอผู้หญิงคนนั้นคนที่ยิงผม ความโกธรความเกลียดผุดขึ้นในหัวใจผมทันที ผมเกลียดพี่เธอ ที่เข้ามาแย่งน้ำปรุงจากดนัย ผมเกลียดเธอที่ยิงผม จนผมตกเหวความจำเสื่อมตั้ง5ปี เธอฉีกยิ้มให้ผม ผมลุกขึ้นกระชากแขนเธอแล้วบีบแรงๆ
เคท:เถื่อน ฉันเจ็บนายทำบ้าอะไร”
ผมยิ่งเพิ่มแรงบีบมากกว่าเดิม จนเธอหน้าเเหยด้วยความเจ็บปวด
ผม:เจ็บสิดี จะได้รู้ว่ากูเจ็บมากแค่ไหน”
เคท:นายพูดบ้าอะไร ปล่อยฉัน โอ้ยยยยย!!
เธอพยายามแกะมือผมออก
ผม:จำผู้ชายที่มึงยิงเมื่อ5ปีได้ไหม ผู้ชายคนนั้นมันคือกูเอง”
ผมพูดผ่านไรฟันด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
เคท:นายหนวด นายใช่นายหนวดจริงๆใช่ไหม”
ผม:กูชื่อชานนท์ จำไว้ให้ดี เพราะหลังจากนี้มึงต้องจดจำไปตลอดชีวิต”