เล่ห์รักอำพรางร้าย

แกร๊ง แกร๊ง....ฮือออ!
“ช่วยด้วย!!”
“ช่วยด้วย!!”
“ช่วยฉันด้วย!!”
ฉัน: ธะ...เธอ! เธอเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่
หญิงสาวปริศนา: ช่วยฉันด้วย!!“ น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยแผ่วๆ จนฉันรู้สึกขนหัวลุก เธอยืนหันหลังให้ฉันพร้อมบอกให้ฉันช่วยแขนขาของเธอถูกโซ่ล่ามไว้ ร่างกายผอมบางเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
ฉัน: ช่วยหรอ ช่วย!!ช่วยเรื่องอะไร?” ฉันเสียงสั่นเอ่ยถามพยายามข่มความหวาดกลัวเอาไว้ ถึงแม้จะหวาดกลัวจับใจ แต่ฉันก็อยากจะรู้ว่าผีตนนี้ต้องการให้ฉันช่วยอะไร
หญิงปริศนา: “มันฆ่าฉัน ฮึก มันฆ่าฉัน เธอต้องช่วยฉันนะ เธอต้องช่วยฉัน”
ฉัน: จะให้ฉันช่วยยังไง?” ฉันกำมือตัวเองแน่นก็รู้สึกถึงคุณภูมิเย็นเฉียบอยู่ที่ฝ่ามือเล็ก ร่างกายของฉันสั่นเทา แม้พยายามฝืนก็ไม่สามารถระงับอาการที่กำลังเกิดขึ้นได้
หญิงสาวปริศนา: ช่วยแก้แค้นให้ฉันที เปิดโปงความชั่วที่มันทำกับฉันไว้ เรียกร้องความยุติธรรมให้ฉัน ได้โปรดช่วยฉัน”
ฉัน: ห่ะ!!ทำไม ทำไมฉันต้องช่วยเธอ”
หญิงสาวปริศนา : เพราะเธอคือคนเดียวที่สามารถช่วยฉันได้ ได้โปรดช่วยฉัน ได้โปรดช่วยฉันด้วย ฮึก!”
ร่างเล็กตรงหน้าสะอื้นเบาๆ พอหญิงสาวคนนั้นหันหน้ามาหาฉัน มันทำให้ฉันตกใจมาก เราสองคนหน้าตาเหมือนกันยังกะแกะ ฉันตกใจมากกว่ากลัวแล้วตอนนี้ อะไรทำให้เราหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้
ตั้งแต่เล็กจนโตฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยมีฝาแฝด ถ้าเป็นญาติพี่น้องกันจะเหมือนกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ
ฉัน: เธอเป็นใครกันแน่ทำไมถึงหน้าตาเหมือนฉันขนาดนี้” ฉันยิงคำถามแต่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเศร้า ก้มหน้าร้องไห้
หญิงสาวปริศนา: สักวันเธอจะรู้ความจริงทุกอย่าง ฮึก เธอต้องช่วยฉันนะ ฮึก! เธอต้องช่วยฉัน”
ขณะที่เธอคนนั้นพูดประโยคซ้ำๆ ฉันก็สดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกทันที ฉันฝันอยู่แบบนี้ซ้ำๆทุกคืน ฉันได้แต่นั่งสงสัยอยู่บนที่นอนอันหนานุ่ม ว่าเธอคนนั้นคือใครกันแน่
และนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันฝันแบบนี้ นี่ก็เข้าแรมปีแล้วฉันยังไม่รู้เลยว่าเธอคนนั้นคือใคร
แล้วทำไมต้องเป็นฉัน ที่เธอคนนั้นต้องการให้ช่วย ฉันได้แต่สงสัยอยู่ทุกวัน ว่า ทำไม มันมีคำถามเยอะแยะมากมากในหัวของฉัน