เคียงนาง

เว่ยหนิงนั่งอยู่ไม่ไกล ทั้ง ๆ ที่นางอยากลุกออกไปจากที่ตรงนี้แต่ขาสองข้างกลับไม่ยอมขยับ เฉกเช่นโดนตอกยึดเอาไว้ด้วยหมุดเหล็ก ถูกบังคับให้มองดูภาพตรงหน้า บีบให้ต้องเผชิญกับความจริงที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว นางเห็นทั้งสีหน้าและการกระทำเหล่านั้น กระทั่งยามที่สามีกับสาวใช้เดินตามกันเข้าไปหลังฉากกั้น มีเสียงครวญครางดังลอดออกมา
เด็กสาวผู้โง่เขลา เจ้าช่างเพ้อฝันงมงาย คิดทำเรื่องเหลวไหลดังเช่นมีความรักที่จริงแท้กับบุรุษผู้หนึ่ง วาดหวังให้เขาดูแล ทนุถนอมเจ้าราวกับสมบัติล้ำค่า เด็กเอ๋ยเด็ก...
น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินและพลัดตกลงไปอย่างรวดเร็ว ดังความรักของเด็กสาวแรกรุ่นที่ก่อเกิดและร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน ความหวานหอมจางหายไปจนสิ้นเหลือทิ้งไว้เพียงความปรารถนาที่ไม่มีวันถูกเติมเต็มตลอดไป

อี้ถิง ความรู้สึกดี ๆ ที่ก่อนนี้เคยมีให้ท่านช่างสูญเปล่า แน่นอนว่ามันไม่ได้ไร้ค่า แต่เป็นท่านต่างหากที่ไม่คู่ควร!

ถุงหอมใบนี้ตอนที่เว่ยหนิงส่งให้ เขาเพียงมองอยู่ชั่วครู่แล้วโยนทิ้งส่ง ๆ ไปอย่างไม่ไยดี ดูสิว่าสุดท้ายแล้วแม้แต่เว่ยหนิงยังไม่ต้องการเก็บมันเอาไว้ซ้ำยังบอกให้สาวใช้เผาทิ้งไปเสีย เหตุใดเขาถึงได้รู้สึกว่าเจ้าถุงหอมนี้น่าเวทนาเหลือเกิน ช่างเหมือนตัวเขาไม่มีผิด ต่างก็ถูกนางทอดทิ้งไม่ไยดีอีกต่อไป
ที่แท้นางเคยให้โอกาสเขา เคยปรารถนาให้เขารักนาง ปฏิบัติกับนางอย่างดี แล้วดูสิว่าเขาทิ้งขว้างมันอย่างไร
บนเตียงหลังใหญ่ตรงที่ว่างที่เด็กสาวเคยนอนถูกวางแทนที่ด้วยชุดเจ้าสาวที่นางเคยสวมใส่กราบไหว้ฟ้าดินกับเขา ชายหนุ่มนอนตะแคงจดจ้องมัน ใช้มือสัมผัสลูบไล้แผ่วเบากระทั่งผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

คำเตือน
* เนื้อหามีความรุนแรงและเน้นหนักในเรื่องเพศ ผู้ที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ
* สถานที่ เหตุการณ์และการกระทำ ตลอดไปจนถึงตัวละครต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่ถูกเเต่งขึ้นมาตามจินตนาการ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับความเป็นจริง ผู้อ่านไม่ควรปฏิบัติตาม และควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน