เกมรักกับดักปรารถนา

‘เขา’ และ ‘เธอ’ ตกลงที่จะมีความสัมพันธ์กันแบบเฟรนด์วิธเบเนฟิต โดยที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสามารถขอยกเลิกข้อตกลงได้ทุกเมื่อ แต่พอถึงเวลาที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองต้องยุติลง เขากลับทำใจปล่อยเธอไปไม่ได้
----------
“คุณเมฆไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะคะ คุณเมฆไม่ได้ข่มขืนหนูสักหน่อย คิดเสียว่าเป็นวันไนต์สแตนด์อย่างที่คุณเมฆชอบทำสิคะ แล้วหนูก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรคุณเมฆเลยสำหรับเรื่องเมื่อคืน เพราะจะว่าไปแล้วเป็นหนูเองที่ทำให้เรื่องมันเกิดขึ้น”

เห็นสีหน้าคล้ายลำบากใจของเขา ปาฏลีก็เดาได้ทันทีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงบอกออกไปแบบนั้นเพื่อให้เขาคลายกังวล แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล เมื่อสีหน้าของเขานั้นดูเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

“ไม่ เธอไม่เหมือน” เขาแย้งขึ้นทันควัน

“ไม่เหมือนยังไงเหรอคะ”

ปาฏลีหันมามองหน้าเขา และเฝ้ารอคำตอบด้วยใจที่ลุ้นระทึก อยากรู้ว่าเขามองว่าเธอต่างจากผู้หญิงเหล่านั้นยังไง แต่อาการนิ่งเงียบของเขา ทำให้ใจที่กำลังฟูฟ่องเริ่มแฟบลงราวกับลูกโป่งโดนปล่อยลม

“...” ที่เงียบไปไม่ใช่ว่าอธิบายไม่ถูก แต่เพราะเขากำลังลังเลว่าควรพูดมันออกไปดีไหม เพราะคำตอบของเขามันค่อนข้างสุ่มเสี่ยง ที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอจบลง หากเธอไม่ได้คิดเหมือนเขา ซึ่งเขายังไม่อยากให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้น

หลังใช้เวลาไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ นภทีป์ก็ตัดสินใจที่จะพูดออกไปตามตรง เพราะไหนๆ ทุกอย่างมันก็เลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว

“กับคนอื่นมันเป็นแค่เรื่องคืนเดียวจบ แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่แบบนั้น ฉันยังไม่อยากให้มันจบ” เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดให้น่าฟังที่สุด

ด้านปาฏลีถึงกับเบิกตาโพลงและอ้าปากค้างกับคำตอบที่ได้รับ หญิงสาวหันมามองเขาราวกับไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน โดยไม่ลืมที่จะถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่าตนไม่ได้ตีความหมายคำพูดของเขาผิดไป

“คุณเมฆหมายถึงยังอยากทำแบบเมื่อคืนกับหนูอีกงั้นเหรอคะ”

“ใช่” เขายอมรับอย่างไม่อ้อมค้อม ก่อนจะถามความสมัครใจของอีกฝ่าย “เธอจะว่าอะไรไหมถ้าฉันยังอยากนอนกับเธออีก”

ปาฏลีอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าลีลาเด็กอนุบาลของตัวเองจะทำให้เขาติดใจ จนถึงขั้นอยากจะมีอะไรกับเธออีก

“มันจะดีเหรอคะ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” หญิงสาวถามกลับเสียงแผ่วอย่างไม่แน่ใจ

“เฟรนด์วิธเบเนฟิตกันไง สมัยนี้ใครๆ เขาก็ทำกัน”

----------

“ถ้าไม่ได้รักหนูก็ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ” ปาฏลีบอกเสียงเครือ เงยหน้ามองเขาราวกับจะขอความเห็นใจ

“ฉันขอเวลาหน่อยได้ไหมปลา” เขายังดึงดันไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

“เพื่ออะไรคะ”

“ขอเวลาให้ฉันได้จัดการกับความรู้สึกตัวเองสักพัก เธอรอฉันหน่อยได้ไหม”

น้ำเสียงเขาฟังดูเว้าวอน หากเป็นก่อนหน้านี้เธอคงจะใจอ่อนยวบ และยอมทุกอย่างตามที่เขาวอนขอ แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“แล้วหนูต้องรอไปถึงเมื่อไหร่คะ” เธอถามต่อ ซึ่งเป็นคำถามที่นภทีป์เองยังให้คำตอบไม่ได้ และยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป คำถามใหม่ก็ตามมาติดๆ

“แล้วระหว่างที่รอ คุณเมฆจะให้หนูอยู่ในสถานะอะไรเหรอคะ” เป็นคำถามที่ไร้คำตอบอีกเช่นเคย

“เมียน้อยงั้นเหรอคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” นภทีป์รีบแย้ง ซึ่งปาฏลีเองก็สวนกลับทันควันเช่นกัน

“มันจะไม่ใช่ได้ยังไงคะ ในเมื่อคุณเมฆมีคนรักอยู่แล้ว แต่ยังไม่ยอมปล่อยหนูไป แล้วสถานะของหนูมันจะต่างจากเมียน้อยตรงไหน หนูไม่คิดมาก่อนเลยนะคะว่าคุณเมฆจะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้”

ปาฏลีหน้ามองเขาอย่างผิดหวัง ตากลมโตไหวระริกฉายแววเจ็บปวด น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้เริ่มซึมที่หน่วยตา
----------

**ขอฝากคุณเมฆกับหนูปลาด้วยนะคะ
**นิยายเรื่องนี้พล็อตเรื่องเบาๆ เน้นฉากกุ๊กกิ๊กของพระนาง ไม่มีปมซับซ้อนอะไร อย่าลืมโหลดตัวอย่างมาทดลองอ่านดูก่อนนะคะ
**ซื้อผ่านเว็บ จะได้ราคาที่ถูกกว่าซื้อผ่าน Apple นะคะ