อย่าปล่อยรัก

“อีกไม่กี่วันผมจะหมั้นแล้ว ถือซะว่าเป็นการทิ้งทวน” หยิบเสื้อผ้ามาสวมอย่างไม่แยแส แม้จะได้ยินเสียงสะอื้นของคนข้างหลังก็ไม่หันไปมอง จนกระทั่งได้ยินเสียงถามขาดเครือ
“คุณยังรักฉันอยู่ไหม ความรักของเรายังเหลืออยู่ไหม”
อาคิราติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จพอดี “ถามทำไม”
“ฉันแค่อยากรู้” ศศิธรไม่มีนัยอื่นแอบแฝง เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากได้ความรักกลับคืน แม้รู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ตาม ทว่าเขากลับมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย ค้นหาอย่างไรก็ไม่เจอสิ่งที่ต้องการซุกซ่อนอยู่ในนั้น ราวกับความนุ่มนวลอ่อนโยนเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา หลอกล่อเธอเข้าไปในวังวนเสน่หา เมื่อหมดสิ้นความปรารถนาก็หมดความหมาย
“ถ้าอยากรู้ผมจะบอก ผมหมดรักคุณไปนานแล้ว นานจนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยรัก ทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากเซ็กซ์ มันเป็นแค่อารมณ์ทางเพศเท่านั้น”
“คุณพูดเพราะโกรธที่ฉันบอกเลิกใช่ไหม”
“ใช่” อาคิราตอบทันทีไม่มีความลังเลสักนิด วินาทีต่อมาจึงบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึกอื่นเจือปนว่า “แต่นั่นมันเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้ไม่ว่าคุณจะคบใคร หรือนอนกับใคร ผมก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เพราะผู้หญิงที่ผมอยากจับมือและใช้ชีวิตด้วยคือปาย”
“ซัน...”
“หวังว่าจะได้ยินชื่อของผมจากปากคุณเป็นครั้งสุดท้าย จำไว้ว่าคุณไม่มีสิทธิ์!”
อาคิราจากไปเช่นเดียวกับสองปีก่อน ต่างกันเพียงครั้งนี้เยื่อใยบาง ๆ ที่เชื่อมเธอกับเขาขาดสะบั้นลง และไม่มีวันหวนมาพบเจอกันอีก
เขา ‘ปล่อย’ เธอแล้ว