ภารกิจถ่ายทอดความคลั่งรัก

คู่หมั้นของเขาที่บิดาหามาให้น่ะหรือ...
เขาเคยพบเจอนางตั้งแต่เด็ก นางตัวอ้วนผิวดำผมหยิก เปรียบเสมือนตุ๊กตาล้มลุกที่นอกจากเสียงหัวเราะขบขัน เขาก็ไม่มีอันใดจะมอบให้
โดยเฉพาะ...หัวใจ...!
แต่สิบกว่าปีผ่านไป เขากับนางมาพบกันอีกครั้ง และครั้งนี้นางกลับทำให้เขาหลงรักหัวปักหัวปำ รัก...ที่มากกว่ารัก....คือคลั่งรัก
เขาตะเพิดบุรุษทุกผู้ที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับนาง เขาแทบจะเลื่อนวันแต่งงานที่ห่างไกลให้เข้ามาใกล้ที่สุด
เขาคงขาดใจ...หากชาตินี้มิได้ครองคู่กับนาง!

"เหม่ยเอ๋อร์....พี่จะทำให้เจ้ารักพี่ เช่นที่พี่คลั่งรักเจ้า"
หงเหวินหลาง….

..............................................

"เหม่ยเอ๋อร์ ป้อนขนมพี่หน่อย"
ในคืนนั้น หลังจากกินอาหารร่วมกันแล้ว เหวินหลางพาคู่หมั้นมายังหอตำราเพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เขาออดอ้อนคลอเคลีย เพราะในพรุ่งนี้เขาจะต้องกลับเมืองหลวงแล้ว
"พี่เหวินหลางอ้อนข้าเหมือนแมวเลย มาเจ้าค่ะ ข้าป้อนขนม"
นางหยอกเย้าพลางหยิบขนมชิ้นน้อยป้อนเข้าปาก เหวินหลางอ้าปากรับ หากแต่จงใจงับมือนางไปด้วยเพื่อหยอกเย้ากลับ
"พี่เหวินหลาง"
"พี่รักเจ้าเหลือเกิน"
เขากล่าวเสียงนุ่มอ่อนโยนพร้อมแววตาที่สื่อส่งหวานเยิ้ม จินเหม่ยยิ้มกว้าง พวงแก้มนวลแดงระเรื่อน่ารัก จนมีบางผู้ทนไม่ไหว ฉวยโอกาสหอมแก้มนางไปหนึ่งหน
"แก้มข้าช้ำหมดแล้วนะเจ้าคะ"
"คืนเข้าหอเจ้าต้องช้ำทั้งตัวแน่ๆ เพราะพี่จะกินเจ้ามิให้เหลือ"
"กินอย่างไร"
จินเหม่ยเอียงคอถามอย่างใสซื่อ เหวินหลางหัวใจกระตุกวาบ กินของเขาในที่นี้ เขาคิดไปถึงขอบสวรรค์ที่เขาและนางไปถึงด้วยกันแล้ว
"อยากรู้จริงๆหรือว่าพี่จะกินเจ้าอย่างไร"
เขามองซ้ายขวา เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดผ่านมาก็กระซิบถาม จินเหม่ยพยักหน้าอยากรู้ ก่อนจะถูกจูบกลีบปากเป็นคำตอบของคำถาม
เขาจูบนาง เป็นการบ่งบอกว่าเขาจะกลืนกินนางด้วยรสรักความเสน่หาที่ใจเขามีต่อตัวนาง จินเหม่ยหลับตาลง นางชื่นชอบจูบเช่นนี้เหลือเกิน มันช่างซาบซ่านไปทั่วทั้งกายและรู้สึกดียิ่งนัก
สองมือเล็กแนบวางบนอกแกร่ง เหวินหลางบรรจงตวัดลิ้นพัวพัน ดูดดื่มความหอมหวานจากโพรงปากเล็ก ชักนำนางให้เพลิดเพลินหลงใหลในห้วงอารมณ์ปรารถนา ก่อนจะค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิง
"พี่จะกินเจ้าเช่นนี้"