อสูรร้าย คลั่งรัก

“เล่นละครเก่งเหมือนกันนี่ฟ้า
”
พสุธาที่อาศัยจังหวะที่บริภัทร์เดินจากไป ก็เร่งสืบเท้าเดินมาใกล้เพียงฟ้าในทันที

หญิงสาวตกใจไม่น้อยที่พบกับพสุธา ผู้ชายที่เธอรู้สึกว่าเขามองเธอด้วยสายตาแปลก ด้วยความระแวดระวังเพียงฟ้าก็สาวเท้าเดินถอยห่างจากชายหนุ่ม กวาดสายตามองหาคนอื่นๆ กลับไม่พบหรือเห็นใครในรัศมีใกล้ๆ เลยสักคน

“คุณพูดเรื่องอะไรคะ”

“อย่ามาแสดงละครกับผมเลยฟ้า ผมไม่ใช่ไอ้หน้าโง่ไก่อ่อน ที่คุณจะหลอกลวงได้”

“ฉันไม่เข้าใจ อีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้รู้จักคุณ เพียงฟ้าค่อนข้างตกใจที่อีกฝ่ายพูดจาแบบนี้กับเธอ

“ไม่รู้จัก ทั้งๆ ที่เราเคยนอนเตียงเดียวกัน อาบน้ำด้วยกัน ตรงไหนที่จะทำให้คุณเสียวซ่านจนต้องดิ้นพล่านไปรอบเตียง ผมก็ยังรู้แบบนี้น่ะหรือที่บอกว่าคุณไม่รู้จักผม”

เพียงฟ้าถึงกับหน้าชา มือไม้สั่นด้วยความโกรธที่อีกฝ่ายพูดจาไม่ให้เกียรติเธอเช่นนี้

เผียะ

ใบหนาคมเข้มสะบัดไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมาจ้องมองมือตบด้วยสายตาดุกร้าว

“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ฉันไม่เคยรู้จักคุณสักนิด คุณไม่มีสิทธิ์พูดจาแบบนั้นกับฉัน”

“หยุดสร้างภาพว่าตัวเองใสซื่อ แสดงละครตบตาคนอื่นได้แล้วเพียงฟ้า เข้าใจจับนะ ลูกชายเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงแสนคำ คงรู้สินะว่าครอบครัวนี้รวย คงทำให้คุณสบายไปทั้งชาติ”