หย่งเหม่ยเหยา สหายแค้นแสนรัก ภาคแยก โอรสมังกร

ทางเดินทอดยาวที่ถูกปูไว้ด้วยแผ่นหินและประดับไว้ด้วยไม้หอมและดอกไม้สวยงามหลากชนิด แม้สิ่งเหล่านี้จะดูงดงามและน่าภิรมย์มากแค่ไหน แต่ที่แห่งนี้กลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเดียวดายอัดแน่นอยู่เต็มไปหมด ฝ่าเท้าที่กำลังก้าวเดินรัวๆค่อยๆหยุดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับผินกายมองดูบรรยากาศสวยงามแต่วังเวงนี้อย่างนึกหดหู่ในใจ
'ใยเมื่อก่อนเราถึงไม่เคยรู้สึกว่าที่แห่งนี้แม้จะสวยงามแต่กลับทำให้รู้สึกโดดเดียวและเดียวดายยิ่งนัก ยิ่งช่วงเวลาที่เจ้ารองล้มป่วย ที่แห่งนี้ก็คงจะไม่ต่างอันใดกับกรงขังขนาดใหญ่เลยแม้แต่น้อยสินะ เฝ้ารออยู่ในที่แห่งนี้ลำพังคนเดียวมานานเพียงนั้น พี่ใหญ่รู้สึกผิดต่อเจ้าจริงๆ...'
สายตาอ่อนล้าของรัชทายาทจ้องมองไปรอบๆแล้วหยุดลงที่ประตูเรือนบานใหญ่ที่เพิ่งจากมา รอยยิ้มบางเบาฉาบชัดลงบนพระพักตร์ที่ดูอ่อนล้าไม่น้อย มันนานมากเท่าใดแล้วที่พระองค์ไม่ได้เดินทางเข้ามาเยี่ยมเยียนน้องชายคนนี้ของพระองค์ ที่ในแต่ละวันทำได้เพียงเฝ้ารอการมาถึงของใครสักคน เพื่อช่วยบรรเทาความเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยวนี้ในหัวใจ