รักเดียวคือคุณ...เพื่อนรัก

“เรามีเรื่องจะบอกเธอ... ขอ...”
“อะไร?” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยมองตาเขาแล้วรอ
เขาล้วงหยิบเอาตลับสีส้ม...ใส่แหวน ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด
“เราขอโทษนะที่ไม่ค่อยโรแมนติกเหมือนผู้ชายคนอื่น แล้วก็ขอโทษที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ เราพยายามอย่างเต็มที่แล้ว... คือว่า... เราไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหนที่จะขอให้เป็นเถ้าแก่ให้ เราพยายามที่จะ...ทำงานเก็บเงินให้ได้เยอะๆ เพื่อที่จะซื้อแหวนวงนี้ให้เธอ...”
เขาเปิดฝาตลับออก มันเป็นแหวนทองคำซึ่งฉันเดาว่าน่าจะมีน้ำหนักประมาณ 1 บาท เขาชูมันขึ้นมาแล้วพูดต่อไป
“ถ้าเธอไม่รังเกียจ เราขอหมั้นเอาไว้ก่อนได้มั้ย วันหน้าเราเก็บเงินได้มากพอเราจะไปขอเธอกับครอบครัวเธอ”
ฉันอึ้งและใจเต้นรุนแรง ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น และก็เพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายตัวคนเดียว เมื่อเขาพยายามยื่นแหวนคล้ายจะถามว่าฉันตกลงมั้ยฉันก็ส่ายหน้าเล็กน้อย
“ไม่ได้หรอกจักร มันแพงนะ เธอเก็บไว้ดีกว่า”
“แต่เราตั้งใจจะซื้อให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ”
“เธอเอาเงินที่ไหนมาซื้อ...”
“เราพยายามทำงานทุกอย่าง ทั้งสอนพิเศษ ไปช่วยตรวจการบ้านที่สถาบันกวดวิชา ตั้งแต่เข้ามหาลัยเราก็ทำมาหลายอย่างนะ เด็กเสิร์ฟ ล้างจาน ซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าก็มีทำบ้างนิดหน่อย แล้วก็มี...”
ฉันโผเข้าไปกอดเขาไว้แน่น ที่เราไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยๆ เหมือนคู่รักคนอื่นที่แท้ก็เป็นเพราะเขาสู้ชีวิตอยู่ แต่ฉันไม่เคยรู้ แล้วฉันจะรับแหวนของเขาได้ยังไง ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันแลกมาด้วยความเหนื่อยยากแค่ไหน
ฉันร้องไห้โฮพูดแทบไม่เป็นภาษา “ทำไมเราไม่เคยรู้ ฮืออออ จักร...เธอมันบ้า ทำไมเธอไม่บอกเราบ้าง เราเกือบจะคลั่งตายเพราะคิดว่าเธอไม่สนใจเรา เธอลำบากแบบนั้นอยู่คนเดียวได้ยังไง ไม่ยุติธรรมเลย ฮืออออ”
“ตาล... ใจเย็นๆ เงียบก่อนนะ” เขาพยายามจะดึงฉันออกแล้วเช็ดน้ำตาให้พลางมองไปรอบตัวอย่างเก้ๆ กังๆ คงเพราะฉันเสียงดังจนเริ่มมีคนมอง
“ช่วยรับเอาไว้ก่อนได้มั้ย เราอุตส่าห์ตั้งใจมากๆ อยากซื้อมาหมั้นเธอนะ”