Baby,I fall in love with you (พีรดลย์) (หนังสือเสียง)

ปีหนึ่ง เธอเจอเขาครั้งแรกที่นั่น ตึกคณะแพทย์
สูง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มมีน้ำหนัก ใบหน้าลงตัว ชุดนักศึกษาถูกระเบียบแต่กลับไม่ดูจืดชืดบนกายแกร่ง แก้มมีลักยิ้มทันทีที่เผยรอยยิ้มนิดๆ นั่น นัยน์ตาสีประหลาดของความเป็นลูกครึ่ง เหงื่อไหลอาบแต่ดันเซ็กซี่
มีช่วงวินาทีหนึ่งเขามองมาที่เธอ หญิงสาวร่างกายเหมือนถูกไฟช็อตรุนแรง
เขาชื่อดลย์ พีรดลย์
เธอชื่อสุรางค์ พรรษาสุรางค์
นี่เป็นเรื่องราวของเธอและของเขา ผู้ชายที่เธอตกหลุมรักและตะเกือกตะกายขึ้นมาจากหลุมที่เป็นโคลนดูดนั้นไม่ได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่หย่อนเท้าตกลงไป
******************************
“หิวไหม” พีรดลย์ถามคนที่เท้าคางมองออกไปข้างนอก
“นายหิว?” หญิงสาวถามย้อนกลับมาแทน ชายหนุ่มเลยไม่ปฏิเสธ
ใช่ เขาหิว เพราะเพิ่งพุ่งออกมาจากห้องผ่าตัดใหญ่
เวลาแปดชั่วโมงในโรงพยาบาลทำให้เขาไม่รู้เลยว่าเธอกลับมา
“กินอะไรก็ได้” หลังจากเขาพยักหน้าเธอก็บอกเมนูที่ผู้ชายเป็นต้องหัวหมุนทุกครั้ง แต่พีรดลย์พยายามไม่เดาใจผู้หญิงคนนี้ ตีไฟเลี้ยวไปยังโรงพยาบาล วนหาที่จอดรถไม่นานก็ดับเครื่อง
“โรงพยาบาล?”
“ก็เธอบอกกินอะไรก็ได้ ฉันมีร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าหนึ่งเปิดตอนกลางคืน อร่อยดี หมอกับพยาบาลชอบมาก”
เขาเปิดประตูลงไปก่อน หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัยตามไปติดๆ อากาศภายนอกชื้นเพราะน้ำค้าง กระชับเสื้อคลุมเดินตามคนขายาวเข้าไปภายใน คนทักตลอดทางเขาก็ยิ้มตลอดทาง พออยู่ในที่ที่สว่างจ้าเธอถึงเห็นว่าขอบตาของชายหนุ่มดำคล้ำมาก
“ยังไม่ตายน่า” ราวกับอ่านใจเธอออก เขาพึมพำ นวดลำคอไปมา
“เห็นบอกจะย้ายที่ทำงาน” ออกจากลิฟต์ลงมาโรงอาหารเธอก็พูด เดินตามเขาไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวอะไรนั่น สั่งเหมือนกันแล้วนั่งรอ คนมองเขาและเธอ โดยเฉพาะพยาบาลสาวๆ
“อืม ที่นี่ไม่มีตำแหน่งให้ฉัน ฉันเลยออกไปหาที่ที่มีตำแหน่งให้”
“ที่ไหน” เธอกอดอกมองคนที่นั่งเท้าคางเล่นแหวนอุปโลกน์ของเธอเหมือนติดใจมัน
“โรงพยาบาลของตาเธอ”
“อ้อ” เธอรับคำได้แค่นั้นก๋วยเตี๋ยวก็มาถึงมือ ขนาดเด็กเสิร์ฟยังมองเขาเลย อะไรจะขนาดนั้น
“แล้วเรื่องแหวนนี่ล่ะ” มือเล็กหยิบแหวนวงใหญ่มาวางบนโต๊ะ เขาเหลือบมองนิดหนึ่งและเริ่มกิน
“กินตอนร้อนๆ อร่อยนะ”
นี่ไม่คิดจะตอบหรือไง
“แก้ปัญหาไปวันๆ ไม่อยากตอบคำถามว่ามีแฟนหรือยัง โสดไหม”
หญิงสาวได้คำตอบแล้วก็ก้มหน้ากินทันที แต่เธอไม่ชอบผักคะน้าในถ้วยเลยคีบมันขึ้นมาแล้ววางใส่ถ้วยของเขา ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะคีบหมูเนื้อนุ่มให้คืนสองชิ้น เธอถึงกับขยับตัวไม่ได้ไปครู่หนึ่ง
“แหวนเธอล่ะ”
“รู้แล้วยังจะถาม” ว่าอ้อมแอ้ม ชายหนุ่มเลยผ่อนลมหายใจยาว เงยหน้าขึ้นมามองคนที่กินเนื้อหมูที่เขาให้อย่างละเมียดเหมือนกลัวว่ามันจะหมด
“อร่อยไหม”
“จืดไปหน่อย”
เขารู้ รู้ว่าเธอชอบของรสจัด ไม่ชอบผักบางชนิด
เพราะเขามองหน้าไม่เลิก เธอเลยขมวดคิ้วถามดุๆ
“มองอะไรนักหนา”
“อยากจูบ”
แคกๆ
เธอไม่ได้เป็นคนไอ แต่เป็นโต๊ะข้างๆ หญิงสาวไม่เสี่ยงหันไปมอง รู้ว่าตัวเองหูแดงด้วย
“พูดบ้าอะไร กินไปเลย”
“กินหมดแล้ว เธอกินช้า” หน้าที่เกือบจะเปลี่ยนสีเงยมอง หมดแล้วจริงๆ หญิงสาวเลื่อนของตัวเองไปให้
“กินก่อนออกมาที่นี่ไม่กี่ชั่วโมง อิ่มอยู่”
ชายหนุ่มส่ายหัวแต่ก็ยอมกินของที่เธอกินไม่หมด ท่ามกลางสายตาตกตะลึงตาค้างจังงังของคนรอบข้าง หมอดลย์ที่ครองตัวเป็นพระมาตลอด ไม่ข้องแวะกับใคร บอกว่าแต่งงานแล้วกำลังนั่งกินข้าวกับสาว แบ่งผักลูกชิ้น และกินแทนกัน!
“แล้วยังจะมากินกับฉันอีกนะ” เขาบ่นให้คนที่กินแล้วยังมาเป็นเพื่อน
“ก็นายบอกหิว”
แค่ประโยคเดียวทำให้เขาถึงกับเงยหน้าขึ้นมายิ้มจนแก้มแตก ลักยิ้มโผล่ทั้งสองข้าง อย่าว่าแต่เธอเลย คนรอบข้างก็ตาลอย
“คืนนี้นอนไหน” ดื่มน้ำตามเสร็จก็ถามคนตัวเล็กที่ทำหน้าเรียบเฉยแต่ท่าทางกระสับกระส่าย
“นอนบ้านตา”
“คอนโดฯ ล่ะ”
“อยู่อีกฟากเมือง”
เสียงเลื่อนเก้าอี้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้น มองคนที่ก้มลงมาเอ่ย “งั้นไปเถอะ”
“ไปไหน”
“ไปคอนโดฯ เธอไง คอนโดฯ ฉันยังไม่ได้เก็บให้เรียบร้อย เพิ่งย้ายเข้าที่ใหม่ ไปนอนที่ห้องเธอละกัน”
“แล้วทำไมต้องห้องฉัน” หญิงสาวลุกขึ้นยืน แต่เขาขยับมาประชิดจนร่างกายแทบเบียดกัน หญิงสาวผงะมือดันบ่าหนาไว้ เขาก้มลงมากระซิบ
“จะให้ฉันไปจูบหลานสาวที่บ้านของเขาหรือไง ถามแปลก”
ถ้าไม่เซก็แปลกแล้ว เธอสะบัดร้อนสะบัดหนาวมองคนที่ยิ้มกริ่มแล้วผละออกห่างให้เธอมีพื้นที่หายใจ
“ไปเถอะ เหนื่อยมาก” เขาเดินนำไปก่อนที่เธอจะโต้แย้ง
พรรษาสุรางค์มองคนที่ผิวปากอารมณ์ดีขัดกับคำว่าเหนื่อย ดูท่าจะเป็นเธอเองนี่ละเหนื่อยถ้าตั้งรับเขาไม่ทัน ในเมื่อเขารุกเร็วขนาดนี้ เธอต้องรับให้ทันและรุกตอบกลับให้ได้ ไม่งั้นเธอได้กลายเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาแน่