ธุลีกุหลาบ

เมื่อโชคชะตาลิขิตให้ผมเกิดมาในตระกูลอันสูงศักดิ์ เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติและเหนือสิ่งอื่นใด คุณสมบัติของการเป็น “เมีย”  มดลูกของผมจึงมีค่ามหาศาลเป็นที่ต้องการหมายปองของเหล่าคุณชายจากทุกตระกูล

เมื่อไหล่ทั้งสองของผมจำเป็นต้องแบกภาระหน้าที่และศักดิ์ศรีของคนทั้งตระกูล  ผมจึงไม่มีเวลามานั่งร้องไห้ ผมไม่มีเวลาคร่ำครวญให้กับสิ่งที่ผมต้องสูญเสีย 

ทุกวินาทีชีวิตของผม....ถูกเพาะบ่มและสอนมาเพื่อการเป็น   เมีย   และ  แม่พันธุ์   ที่ดีให้กับเหล่าคุณชายในตระกูลสูงเท่านั้น







“ฉันนอนไม่หลับ ก็เลยขับรถมาเรื่อยๆ”

“ขับรถมาเรื่อยๆ มาจนถึงอยุธยานี่น่ะหรือครับ” ผมอมยิ้มให้กับสามีปากแข็ง

“ก็เธอบอกฉันเองว่าอยุธยาใกล้แค่นิดเดียว ฉันก็เลยลองขับรถมาดูว่าเธอนอนหรือยัง" สามีปากแข็งแกล้งทำเป็นหันซ้ายหันขวามองรอบๆ สนามหญ้าไปทั่วอย่างไม่มีจุดหมาย

"ผมยังไม่นอนครับ" ผมแสร้งทำเป็นตอบคำถามของสามี

"กันต์...เธอกลับมาบ้านแบบนี้ แล้วหัวใจของเธอ...คิดถึงคนที่พรรณพนาบ้างหรือเปล่า” คุณพฤกษ์ขยับเท้าก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับเอียงหน้าลงมาจูบหน้าผากผมเบาๆ

“คิดถึงครับ”

“คิดถึงอะไร”

“ก็คิดถึงคนที่พรรณพนายังไงล่ะครับ คิดถึงคุณหญิงแม่ด้วย ผมกลับมาบ้านสองวันแล้ว คุณแม่ท่านเป็นยังไงบ้างครับ”

“แล้วฉันล่ะ เธอไม่คิดถึงฉันบ้างหรือ” คนที่ขับรถมาไกลพูดตัดพ้อผมทันที

“แล้วคุณพฤกษ์เป็นพรรณพนาหรือเปล่าล่ะครับ” ผมโอบแขนเข้าไปกอดประจบเอาใจคนที่กำลังทำท่าทางเหมือนจะน้อยอกน้อยใจที่ผมไม่ยอมพูดว่าคิดถึงตัวเอง

“คราวหน้าถ้าเธอจะบอกว่าคิดถึงใครก็ตามที่พรรณพนา เธอต้องตอบชื่อฉันก่อนแล้วค่อยไปตอบชื่อคนอื่น”

“ผมก็ตอบแบบรวมๆ ว่าคิดถึงคนที่พรรณพนาไปแล้วนี่ครับ”

“ก็ฉันไม่อยากไปรวมอยู่กับคนอื่น ฉันเป็นสามีของเธอนะนอนด้วยกันอยู่ทุกวันเธอจะเอาฉันไปเหมารวมกับคนอื่นได้ยังไงกัน”

“ก็ผมไม่รู้นี่ครับว่าคุณพฤกษ์อยากพิเศษกว่าคนอื่น ตกลงครับครั้งหน้า ถ้าผมจะพูดว่าคิดถึงคนที่พรรณพนา ผมจะพูดว่าผมคิดถึงคุณพฤกษ์อย่างนี้ดีหรือเปล่าครับ” ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นไปจูบแก้มของสามี