สมการหัวใจนายดุ๊กดิ๊ก

“มึงต้องการอิหยังอีก กูว่ากูเว้าชัดแล้วนะ หรือว่าสมองมึงมันทึบจนฟังภาษาคนบ่ฮู้เรื่องแล้ว”
“เออ... กูมันโง่ โง่ที่คิดว่ามึงฮู้สึกกับเรื่องที่เกิดขึ้น กูหลงคิดว่ามึงคิดแบบเดียวกับกู”
“แม่น” “กูคิด คิดว่ามึงเป็นแค่หมู่ข้างบ้าน กะแบบที่มึงแนะนำกูให้ผู้สาวมึงฮู้จักนั้นละ กูเป็นหมู่ข้างบ้านมึง แล้วมึงกะเป็นหมู่ข้างบ้านกู มึงปล่อยกูได้แล้วกบ ปล่อยกู”
ดุ๊กแกะมืออ๊บออกแต่อ๊บกลับเปลี่ยนจากจับข้อมือมาเป็นจับที่ไหล่เล็กทั้งสองข้างแทน อ๊บดึงร่างบางเข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะชนกัน ดุ๊กยกมือขึ้นดันอกแกร่งเอาไว้และดันตัวอ๊บออก อ๊บยังคงเกาะกุมที่ไหล่ของดุ๊กไว้แน่นแล้วออกแรงบีบที่ไหล่เล็กจนดุ๊กเริ่มรู้สึกเจ็บ
“ถ้ามึงบ่พอใจเรื่องแค่นี้ มึงบอกกูตรงๆกะได้ บ่เห็นต้องลงทุนเล่นละครว่าเป็นแฟนกับบักซิวเลย มึงปล่อยให้มันกอด ให้มันโอบแถมยังโพสเฟสว่าคบกันกับมันอีก มึงเอากูไปไว้ไส ความรู้สึกกูมึงสิเขี่ยถิ่มง่ายๆแบบนี้เลยบ่”
“ความฮู้สึกอิหยังของมึง ความอยากกระหายแบบฉาบฉวยของมึงนั้นบ่ ที่มึงอยากให้กูเก็บไว้ พอผู้สาวมึงอยู่ใกล้ มึงกะไปปลดปล่อยกับเขา นี้ถ้าแถวนั้นมีกระท่อม กระท่อมคงสั่นกลางวันแสกๆ”
“ดุ๊ก!!!!!!” อ๊บขึ้นเสียงเพราะอีกฝ่ายเอ่ยถึงบุคคลที่สามในทางเสียหาย
“มึงบ่ควรเว้าถึงอ้อแอ้แบบนั้น เขาเป็นผู้ยิง”
“แต่กูเป็นผู้ชาย”