โจรขโมยใจ

โจรขโมยใจ โดย...บัวฉัตร
อารัมภบท
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด พลอยรัศมีลุกขึ้นนั่ง
“ฉันเอง”เขาพูดฝ่าความมืดราวกลัวว่าหล่อนกลัว
หล่อนกลัวจริงๆนั่นแหละ ใจหล่อนเต้นตึกตั๊ก เหงื่อเริ่มซึมออกมา
“คุณ...ต้องการอะไร?”
“เธอ”คำตอบง่ายๆสั้นๆ แต่กลับทำเอาหล่อนตะลึงตากค้างไปเลยทีเดียว...คนเลือดเย็น ไม่มีหัวใจ เห็นแก่ตัว...
“ไม่!”หล่อนตอบกลับไป “ออกไปนะ...ไม่อย่างนั้นฉันร้องจริงๆด้วย”
ภูวรินหัวเราะหึๆในลำคอ“ร้องให้ใครฟังล่ะ...ไม่เอาน่าอย่าปฏิเสธฉันเลย ยังไงเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบแม่เธอก็เถอะ”
ไม่ชอบหรือ? คนไม่ชอบกันเขามีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งแบบนั้นล่ะหรือ หญิงสาวเถียงเขาในใจ พลันหญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบหัวใจขึ้นมา เมื่อนึกว่าเขากับแม่เคยทำอะไรกันอย่างที่เขาเคยทำกับหล่อน น่าขยะแขยงที่สุด! ความคิดนั้นทำให้หญิงสาวปฏิเสธเขาอย่างรุนแรง หล่อนเหวี่ยงหมอนปาใส่เขา ไม่ยอมให้เขาเข้ามาใกล้
“ออกไปนะ...ออกไปเดี๋ยวนี้”
เขายกมือขึ้นกันเอาไว้ แต่ยังไม่ยอมหยุดเดินเข้ามา พลอยรัศมีร้องตะโกนออกไป
“ไม่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“อย่างนี้ก็สนุกซิ ฉันต้องเอาเธอจนนั่นแหละ”น้ำเสียงเขาเด็ดขาด และหยาบคายร้ายกาจที่สุด พลอยรัศมีขบฟันแน่น มองฝ่าความมืดไปอย่างโกรธๆ
“ฉันไม่ยอมคุณหรอกคนบ้า ฉันไม่ใช่สัตว์นะ คุณจะได้มาสมสู่ฉันแบบนี้”หล่อนร้องออกไปอย่างเจ็บใจ หากแต่ภูวรินไม่ใส่ใจคำพูดของหญิงสาวแม้แต่น้อย
เขาดันทุรังเข้ามาจนถึงตัวหญิงสาวจนได้ หล่อนร้องกรี๊ดออกมา...รัวทุบใส่อกเขาเป็นพัลวัน ร้องออกไปอย่างเจ็บใจว่า

รักด้วยใจ บัวฉัตร