รอบรวงข้าว

“อาจจะอยู่นาน” เขานึกถึงร่างกลมป้อมของเด็กชายปูน...
วงหน้าแป้น ขาวนวล ไว้ผมม้าของเด็กหญิงหมากและพลู
นัยน์ตาดำใสสะอาดสามคู่นั้น
ปลุกปลอบใจให้ลุงลาดมีความหวังชอบกลเหมือนกัน

บางทีโลกนี้สำหรับคนอย่างเขา
ก็อยู่ได้ด้วยเส้นใยเล็กๆ บางๆ แค่เส้นสองเส้นเท่านั้น
“ถ้าสบายอกสบายใจก็คงอยู่นาน”