อรุณหวาน

“เราจะไม่คบกัน”
บุณณดาไม่รู้ว่าคืนนี้ตัวเองต้องอ้าปากค้างเพราะคำพูดของพี่ชายข้างบ้านอีกกี่ครั้ง...
“จนกว่าบ๊วยจะเรียนจบ พี่สัญญาว่าจะรักษาสถานะอาจารย์พิเศษของเราเอาไว้จนถึงที่สุด”
เธอทำได้เพียงกะพริบตาปริบๆ หัวสมองว่างโล่งยิ่งกว่าตอนที่แก้โจทย์วิชาแมคคานิคไม่ออก และท่าทางเช่นนั้นก็คงดูน่าตลกจนทำให้แขกยามวิกาลมองมายิ้มๆ
เห็นติวเตอร์คนพิเศษของเธอลุกขึ้นยืน หญิงสาวก็โล่งอกจนลืมตัวพ่นลมหายใจออกทางปาก
“ล็อกประตูบ้านให้เรียบร้อยล่ะ”
เขาเอ่ยพร้อมกับก้าวเท้าตรงไปยังทางออกของห้องนั่งเล่น ทว่านาทีต่อมาเสียงทุ้มกลับดังขึ้นทิ้งท้าย
และมันเป็นประโยคสุดท้ายที่สั่นคลอนหัวใจของคนฟังจนทำให้นอนไม่หลับไปเกือบค่อนคืน
“บอกไว้ก่อนนะบ๊วย ว่าถ้าวันรับปริญญามาถึง...” ใบหน้าคมเบี่ยงข้างทำให้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าของเขา “พี่จะไม่ยอมปล่อยเราไปแล้วจริงๆ...เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ได้เลย”

++++++++++
สวัสดีค่า...
เรื่องนี้ดีเลย์จากแพลนที่วางไว้เกือบสองเดือนเพราะประสบปัญหาหมดไฟ
เขียนได้วันละไม่กี่คำเองค่ะ ฮา...
//
ฝากพี่รุ่งกับน้องบ๊วยไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
อรุณหวานเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวที่ไม่มีดราม่าเช่นเคย
พล็อตเบามากเน้นอ่านเพลินๆ นะคะ
ลองโหลดตัวอย่างอ่านกันก่อนได้ค่ะ ถ้าชอบค่อยเสียเงินกันนะ ^^
ใครอ่านแล้วไม่ชอบใจตรงไหนติได้แต่อย่าด่าไรท์เลยนะคะ แหะๆ
//
IOS แพงกว่าระบบอื่นนะคะ