ป่าหัวใจไฟกามเทพ (หนังสือเสียง)

ณัทธร มณฑารพ (พี่ณัท)
พ่อหม้ายลูกติดวัย 32 เจ้าของไร่มณฑาธารผู้รักลูกกำพร้าแม่ของเขาเป็นแก้วตา
เป็นคนจิตใจมั่นคง เผชิญกับอุปสรรคและปัญหาต่างๆ ที่ถามโถมเข้ามาในชีวิตอย่างมีสติ
ด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา เป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ดึงดูด แถมเป็นเจ้าของไร่ใหญ่โต ทำให้มีผู้หญิงหวังจะพิชิตทั้งกายใจเขาอยู่ไม่น้อย ทว่าหัวใจรักแท้ของเขาจะอยู่ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว

อนิลทิตา พิรุฬพร (หนูอิน)
หญิงสาวผู้ถูกโชคชะตาเล่นตลกในเรื่องของหัวใจ
เพียงแรกพบหัวใจสาวก็สลักชื่อผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายที่เธอรู้ดีว่าไม่มีวันได้ครอบครองเป็นเจ้าของเขาไม่ว่าในทางใด

....................................

“อินอาจไม่รู้ตัว แต่อินก็เป็น... ผู้หญิงในกลุ่มที่ผู้ชายให้ความเกรงใจ ทำให้ผู้ชายรู้ตัวว่าเป็นฝ่ายผิดโดยที่อินไม่ต้องลงมือทำหรือพูดอะไรออกมาด้วยซ้ำ”
“เพิ่งรู้นี้แหละว่าอินดูน่ากลัวขนาดนั้น” เปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงประชด
ณัทธรหัวเราะ มองข้ามกองไฟมาสบตากลมดำในกรอบขนตางอนใต้คิ้วโค้ง ด้วยแววตาที่ดูเป็นปริศนา ประกายตาก็ดูเหมือนจะเข้มกว่าปกติ
“พี่ไม่กลัวอินหรอกนะ”
อนิลทิตากระพริบตา เมื่อรู้สึกว่าเสียงพูดของชายหนุ่ม ฟังอ่อนเอื่อยราวกับลอยมาจากที่ไกลๆ

“พี่ว่าอินง่วงแล้วล่ะ” ณัทธรตั้งข้อสังเกต พูดติดต่อกันไป “คงจะยังเพลีย นอนเสียเถอะ นั่งเฝ้ากองไฟไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยังไงก็ต้องรอเช้า แล้วนี่ก็เหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะสว่าง”
“พี่ณัทละคะ...” เธอปิดปากหาว พอเขาพูดขึ้นก็ชักจะรู้สึกง่วงขึ้นมาจริง
“พี่หรือ ก็คงนั่งหลับอยู่ตรงนี้แหละ เอานี่ไปห่มอีกตัวจะได้ไม่หนาว”
อนิลทิตาลังเล กระทั่งจับกระแสฟังว่าน้อยใจในเสียงพูดตามมาอีกประโยค
“แค่เสื้อคงไม่ทำให้ถึงกับแปดเปื้อนหรอกมั้ง”
“อินยังไม่ได้อะไรสักหน่อย”
“ก็เห็นรังเกียจแม้กระทั่งเสื้อ”
อนิลทิตานึกขำ สุ้มเสียงฟังว่ากำลังงอนเธอของผู้ชายตัวโตๆ เลยพูดเอาใจเสียหน่อย
“อินไม่ได้รังเกียจ แค่ห่วงว่าถ้าอินรับเสื้อมาห่มเสียเองพี่ณัทก็จะหนาวเท่านั้นแหละ”
“อินเป็นห่วงพี่ด้วยหรือ”
ประกายตาวาบไวเปล่งประกายขึ้นชั่ววูบในตาคมนั้นเอง ทำให้เธอเมินเฉยต่อคำถาม ด้วยการพูดเสียงเบาว่า
“อินนอนละ”
จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนตะแคง หันหน้าเข้าหากองไฟ
ไม่มีคำพูดต่อความยาวมาจากร่างที่นั่งอีกฟากกองไฟ
ตากลมปิดแต่ประสาทรับรู้ยังตื่นตัว เวลาผ่านไปรู้ว่าไม่หลับแน่ๆ จึงลืมตาขึ้นอีก พบว่าคนที่ทำให้นอนไม่หลับ คู้เข่าขึ้นมาทั้งสองข้างแทนนั่งเหยียดขายาวข้างหนึ่ง โอบแขนรอบ ศีรษะซบลงกับเข่า ดูแล้วไม่น่าจะเป็นท่านอนที่สบายไปได้เลย
“พี่ณัท... มานอนบนเสื่อกับอินก็ได้ค่ะ”
ณัทธรผงกศีรษะขึ้นจากที่ซบกับเข่าเหมือนมีมือมากระชาก ไม่ใช่เพราะไม่เสียงอ่อนเรียกชื่อ แต่เพราะคำพูดติดต่อกันนั้นต่างหาก
“เอ้อ...อินเห็นว่า... เสื่อก็ออกกว้าง นอนสองคนไม่ถึงกับเบียดกันหรอก ขืนพี่ณัทนั่งหลับอย่างนั้น นอกจากจะไม่ได้หลับเต็มตา ก็คงปวดเมื่อยไปทั้งตัวเพราะอีกนานกว่าจะสว่าง”
“จะ...จะดีหรือ?” เขาถามด้วยเสียงแปร่งๆ พูดติดต่อกันไปก่อนที่คนยื่นข้อเสนอจะเปลี่ยนใจ “แต่ก็ดีเหมือนกัน ได้นอนบนเสื่อพี่คงหลับได้สบายๆ จะได้มีแรง พรุ่งนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องไปกันอีกไกลแค่ไหน”
คำพูดที่ตามมาของชายหนุ่ม ช่วยสลายความคิดมากที่กำลังจะนึกถึงความควร ไม่ควร ที่หลุดปากบอกให้เขามานอนด้วยบนเสื่อผืนเดียวกันเพราะนึกสงสารเขาขึ้นมาวูบหนึ่ง
ณัทธรลุกว่องไวไปนั่งบนเสื่อ ด้านหลังร่างอรชรที่นอนตะแคงหันหน้าเข้ากองไฟ เขาคลี่แจคเก็ตตัวที่ถูกปฏิเสธถึงสองครั้งนั้นแหละ ห่มลงไปบนร่างบางปากก็พูดพร้อมกันไป
“เอาเสื้อนี้คลุมตัวไว้อีกชั้น เกิดพี่หน้ามืดจะได้มีอุปสรรคให้ปล้ำยากขึ้นอีกหน่อย”
เขารับรู้ได้เลยว่าร่างใต้แจคเก็ตตัวเกร็งขึ้นนิดหนึ่งก่อนเป็นปกติ มีเสียงตอบมางัวเงีย บอกว่าเจ้าตัวคงทั้งเพลียทั้งง่วงเต็มที
“อย่ามาทำเป็นขู่หน่อยเลย... อินรู้หรอกน่า ว่าพี่ณัทยังรักพี่อัญอยู่เต็มหัวใจ”
ดูเหมือนคนพูดทิ้งท้ายจะหลับไปทันทีหลังจบคำ แต่คนนั่งอยู่ในอาการนิ่งงัน ปากไม่ได้พูด แต่ในใจแย้งคำพูดหญิงสาวอยู่เงียบๆ
‘ถ้าพี่รักพี่สาวของอินเต็มหัวใจอย่างที่อินว่าพี่ก็คงไม่ทุกข์ทรมานใจมาจนถึงทุกวันนี้หรอกอินจ๋า!’
ก่อนล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างเล็กอ้อนแอ้น ณัทธรชะโงกหน้าไปมองใบหน้าคนหลับอยู่อึดใจ แต่เป็นอึดใจที่นำมาซึ่งรอยยิ้มหม่นๆ ปนขำขัน ระคนไว้ด้วยแววเจ้าเล่ห์นิดๆ
ที่เขาไม่รู้ และคนที่ตกอยู่ในวงแขนโอบล้อมของเขาตลอดคืน จะไม่มีวันปริปากบอกใครเลย... ช่วงหนึ่งกลางดึก เธอตื่นขึ้นมาหนหนึ่ง รับรู้ว่าคนนอนร่วมเสื่อสวมกอดเธอเอาไว้ชิดตัว แต่นอกจากเธอจะไม่ลุกขึ้นมาโวยวาย ยังขยับเบียดขอไออุ่นจากอกกว้างยิ่งขึ้น และดูเหมือนว่าแขนกำยำที่พาดโอบช่วงลำตัวเธอ จะขยับรัดจนร่างบางแทบจะกลืนไปกับร่างสูงที่เบียดชิดตลอดเรือนกายจากทางเบื้องหลัง ราวกับรู้ถึงการตื่นขึ้นมาชั่วขณะหนึ่งของเธอ
ก่อนดิ่งสู่ห้วงนิทรารมย์อีกครั้ง ไม่ว่าจะได้ยินจริง หรือแค่ฝัน เสียงกระซิบอ่อนหวานที่ข้างหู ก็ทำให้เธอฝันดีตลอดราตรีที่เหลือ...
“ไม่เคยมีใครในหัวใจพี่นอกจากเธอ อนิลทิตา”