ลู่จื้อ ชายาผู้อัปลักษณ์

เมื่อชายาหน้าตาอัปลัปลักษณ์ ต้องคอยแก้ปัญหาให้องค์ชายผู้ขีขลาด เพื่อช่วยให้เขาได้เป็นองค์รัชทายาท เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ฝากเข้าไปทดลองอ่านก่อนได้นะคะ

ลู่จื้อ เธอคือธิดาของแม่ทัพใหญ่แห่งเมืองเขอ

หญิงสาววัยสิบแปดปี ผู้มีหน้าตาอัปลักษณ์ แต่มีความเฉลียวฉลาด เพราะเธอชอบอ่านหนังสือจนสามารถมองเห็นโลกแห่งอนาคตในหนังสือที่เธออ่าน

แม่ทัพขอให้ฮ่องเต้รับลู่จื้อ เป็นชายา ขององค์ชายเฟยหลง เพื่อตอบแทนที่แม่ทัพใหญ่รบชนะจนสามารถปกป้องแผ่นดินเขอไว้ได้

แต่เพราะหน้าตาที่อัปลักษณ์ของลู่จื้อ จึงทำให้องค์ชายใหญ่พยายามคัดค้านการแต่งงาน



###########

“แต่เจ้าก็บังอาจที่จะเป็นชายาของข้า” เฟยหลงหันกลับมามองหญิงสาวที่ยังโค้งศีรษะอยู่ตลอด

“นั่นคือความประสงค์ของฮ่องเต้และแม่ทัพใหญ่แห่งเมืองเขอเพคะ”

“แต่เจ้าก็คัดค้านได้”

“หม่อมฉันมิบังอาจคัดค้านได้เพคะ” หลังจากที่โค้งคำนับอยู่นาน ลู่จื้อเงยหน้าขึ้นแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตากลมมององค์ชายที่ยืนมองมาที่นาง

“ข้ายังไม่สั่งให้เจ้านั่ง เจ้าบังอาจมากไปแล้ว” เฟยหลงรู้สึกเสียหน้าที่ลู่จื้อเล่นนั่งลงไปดื้อๆ

“ที่นี่คือบ้านข้า ข้าไม่อนุญาตให้องค์ชายนั่งเพคะ” ลู่จื้อส่งยิ้มที่มีผ้าปิดบังใบหน้า แต่ดวงตาของเธอก็บ่งบอกให้เขารู้ว่า ลู่จื้อกำลังยิ้มเยาะเย้ยเขา

“ข้าจะนั่ง เจ้าจะทำอะไรข้าได้” เฟยหลงขยับเก้าอี้ แล้วนั่งลงพร้อมกับกอดอกมองร่างของลู่จื้อที่นั่งตรงข้าม เหมือนเป็นผู้กำชัยชนะ

“ดีแล้วเพคะ นั่งสักทีเถอะจะยืนทำไมนักหนา” ลู่จื้อพูดปนกับเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ ยิ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธจนหน้าแดง

“ลู่จื้อ นี่เจ้าแกล้งข้าอย่างนั้นหรือ”

“ข้าจะแกล้งองค์ชายทำไม ข้าเพียงแต่หวังดี”

“ถ้าเจ้าหวังดีกับข้า เจ้าก็ควรจะบอกท่านแม่ทัพให้คืนรางวัลที่ท่านแม่ทัพขอ” เฟยหลงไม่อ้อมค้อม เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือให้ลู่จื้อยกเลิกงานแต่ง ที่แม่ทัพขอเป็นรางวัลของการรบชนะในครั้งนี้

“ข้าบอกองค์ชายแล้ว ว่าเป็นความประสงค์ของฮ่องเต้กับท่านแม่ทัพ” ลู่จื้อลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยืนมองไปที่ดอกไม้ที่ปลูกเรียงรายเต็มสวน

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมคัดค้าน ข้าจะเป็นคนคัดค้านเอง”

“องค์ชายจะคัดค้านอย่างไร”

“ข้าจะทูลเสด็จพ่อว่าข้าไม่แต่งกับเจ้า เพราะหน้าตาเจ้าอัปลักษณ์ อย่างไรล่ะ”

“ฮ่องเต้ก็ทราบดี ว่าข้าหน้าตาอัปลักษณ์แต่ยังมีพระประสงค์ให้องค์ชายแต่งกับข้าตั้งแต่แรก”

“ลู่จื้อ ข้าจะไม่มีวันเข้าหอกับเจ้า และข้าจะไม่แต่งกับเจ้า”

“พ่อข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ ถ้าท่านไม่แต่งกับข้า ข้าจะให้พ่อข้ามาจัดการกับเจ้า”

“นี่เจ้าบังอาจเรียกข้าแบบนี้เลยหรือ ข้าเป็นถึงองค์ชาย เจ้าขู่ข้าเลยหรือ”

“ข้าก็เป็นถึงลูกสาวแม่ทัพใหญ่ ถ้าข้าไปฟ้องท่านพ่อ แล้วแม่ทัพใหญ่ไม่พอใจอาจจะไม่ยอมพาทหารไปรบ องค์ชายจะไปแทนหรือไม่”

“ลู่จื้อ” เฟยหลงสบถเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ เพราะตัวเขาเองไม่ชอบวิชาสู้รบและกระบี่กระบอง เมื่อลู่จื้อพูดแบบนี้ก็เท่ากับนางกำลังหยามเกียรติเขา