ทาสทะเลทราย

ทาสทะเลทราย โดย... บัวริน
อารัมภบท
เจ้าหญิงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น...พระองค์ยังไม่อยากให้หมอนั่นรีบตายไป ยังมีอีกหลายสิ่งที่จะทารุณกรรมชายผู้นี้ เสียงเคลื่อนไหวนั้นทำให้เขมราฐลืมตาขึ้น ตาของเขาปรับเข้ากับความมืดได้เป็นอย่างดีเพราะคุ้นชินกับมันมาหลายค่ำคืน ทำให้เขมราฐมองเห็นเรือนร่างบอบบางได้ ขนาดในความสลัวนั้น นางยังดูงดงามถึงเพียงนี้ เขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดตนเองที่ยังนึกชอบหล่อน ชอบเยี่ยงชายคนหนึ่งจะชอบผู้หญิงที่ตนเองพึงสะดุดตาแต่แรกพบได้ เขาปรารถนาหล่อนด้วย แบบเคยปรารถนาหญิงใดแบบนี้มาก่อน แต่หลังจากได้รับรู้ว่าหล่อนเป็นใครมาจากไหน...เขาก็รีบห้ามความคิดของตัวเองในทันที เมื่อนึกถึงความถูกต้องเหมาะสม เขาสัญญากับตนเองว่าเขาจะต้องตอบแทนเจ้าหญิงองค์อย่างสาสม ขอให้เขารอดไปได้ก่อนเถอะ เขาจะพิสูจน์ให้หล่อนรู้ว่า เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าพ่อของหล่อน เมื่อถึงเวลานั้น...เขานี่แหละจะสั่งสอนบทเรียนที่หล่อนกระทำป่าเถื่อนกับเขาเช่นนี้
“ทำไมเจ้าต้องฆ่าท่านพ่อด้วย ท่านพ่อทรงไว้ใจเจ้า...ขนาดยอมยกข้าให้เจ้า ยอมยกฮิตโทรให้เจ้าดูแล ทำไม?”เจ้าหญิงทรงรับสั่งออกมาด้วยพระสุระเสียงครวญออกมาเบาๆ
แม้เขมราฐจะฟังไม่ออก หากทว่าเขาจับความเจ็บปวดในน้ำเสียงนั้นได้อย่างชัดเจน ชายหนุ่มอยากให้ตัวเองฟังออกว่าหล่อนพูดอะไรเหลือเกิน หล่อนทำร้ายเขาเพราะเข้าใจผิด แต่ว่า...ใครกันเล่า ที่ทำให้เขาต้องมาพบกับชะตากรรมอันเลวร้ายเช่นนี้ ต้องมีใครสักคน ที่วางแผนการปรักปรำใส่ร้ายเขา...เขาอยากดูหน้าอานูร์ที่แท้จริงเหลือเกิน ตอนนี้มันผู้นั้นอยู่ที่ไหนกันหนอ ทำไมเจ้าหญิงองค์นี้ถึงตามไปจับตัวเขาที่อยู่ห่างไหลตั้งครึ่งโลกเช่นนี้ เขาเชื่อว่าต้องมีใครสักคนชักใยให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้น และจงใจให้เขารับบาปแทนคนที่ก่อเรื่องขึ้น แต่ว่าจะเป็นใครกันเล่า? อานูร์อย่างนั้นหรือ เขมราฐปรารถนาเหลือเกินที่จะให้ตัวเองได้รับอิสรภาพเพื่อออกไปสืบหาความจริงให้ประจักษ์ เพื่อยืนยันในความบริสุทธิ์ของตนเอง
“ผมไม่ได้ฆ่าพ่อของคุณ”เสียงที่ลอดออกมาคอกนั้นทำให้เจ้าหญิงนาเบียทรงชะงักพระองค์ไป ทรงดำเนินถอยห่าง ทอดพระเนตรเขม็งไปในกรงนั้น
“เจ้า...”
“ทรงแปลกพระทัยหรือพะยะคะ ที่หม่อมฉันยังไม่ตายง่ายๆ หม่อมฉันอึดกว่าที่ทรงคาดคิดเอาไว้มาก ยังไงหม่อมฉันก็ไม่ตายง่ายๆหรอกพะยะคะ”

รักด้วยใจ บัวริน