หอมกลิ่นข้าวฟ่าง

ผมก็แค่คนหล่อ หน้าตาดีที่มีชื่อว่าข้าวฟ่างใช้ชีวิตแบบคนคลูอยู่ดีๆ ก็มีอันต้องไปอยู่ในมิติคู่ขนานในนิยายที่เคยอ่าน รับเลี้ยงคุณตัวร้ายวัยเด็ก...เลี้ยงไปเลี้ยงมา ผมก็ถูกจับกินซะแล้ว!


"พิพี่ข้าวฟ่าง นั้นนิ้วเพชรนะครับ มันกินไม่ได้"



แต่ข้าวฟ่าง ที่กำลังฝันว่าได้กินลูกอมรสโปรด แต่ที่จริงมันคือนิ้วของเพชร กลับไม่ได้รู้สึกตัวสักนิด ยังคงอมและดูดด้วยความอร่อย 


น้ำลายที่ไหลเปื้อนนิ้วของเพชรจนชุ่มก็ไม่ได้ทำให้เพชรรู้สึกรังเกียจ กลับอยากให้ปากเล็กๆนั้นอมแค่นิ้วเขาคนเดียว ถ้าเกิดข้าวฟ่างไปทำแบบนี้กลับใครละ 


"อือ อร่อยจัง" แล้วคนตัวเล็ก ที่ยังคิดว่านิ้วที่ดูดคือลูกอม ก็ยังคงดูดเลียจนน้ำลายไหลที่มุมปาก มืออีกข้างของเพชรเอื้อมไปเช็ดตรงมุมปากของข้าวฟ่าง

ควรจะปลุกต่อมั้ยนะ เพชรคิดในใจ….