โซ่เสน่ห์เล่ห์อสูร

“ไม่ร้องนะ ผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่างเอง” โอบกอดร่างบางที่ร้องไห้จนตัวสั่นไว้แน่น เขาทำอะไรลงไปเขารู้ตัวดีทุกอย่างและเขาก็พร้อมเต็มใจรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ
“ฉันเป็นแค่น้องสาวบุญธรรมของคุณเรย์ เราไม่ได้มีใจให้กัน”
“ใครบอก ผมรู้ผมดูออกว่าจริง ๆ แล้วคุณรู้สึกดีกับผม ผมเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน ตอนนี้คุณเป็นคนสำคัญของผมแล้วนะ” พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นละมุนใจใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างามอย่างอ่อนโยน
“คนสำคัญ หมายความว่าไงคะ” มองสบตาของชนกันต์ทั้งน้ำตาเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“คนสำคัญของผม คืออยู่เหนือผู้หญิงที่เป็นคู่นอนของผม และเป็นคนที่ผมจะให้มาอยู่ใช้ชีวิตกับผมไปตลอดชีวิต” ธัญชนกไร้เดียงสาจริง ๆ แต่พอเห็นใบหน้างามเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อเขาก็รีบส่งมอบรอยยิ้มหวานไปให้เธอทันที …สาวน้อยคนนี้เข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาจนเต็มพื้นที่แล้ว
“คุณเรย์พูดจริงใช่ไหม จะไม่ทิ้งข้าวใช่ไหมคะ ฮือ…”
เธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแล้วถึงแม้จะไม่มีคำว่ารักออกมาจากปากของเขา แต่สายตาของเขามันสื่อความหมายชัดเจน หัวใจดวงน้อยเริ่มหายกลัว ความจริงแล้วเธอแอบรู้สึกดีชื่นชอบชนกันต์มานานแล้วแต่มันไม่ชัดเจนเหมือนในเวลานี้ …เธอรักเขาแล้ว
“จริงสิ ผมไม่ทิ้งคุณ และคุณต้องอยู่กับผมตลอดชีวิต จุ๊บ”
พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคงใบหน้าคมจริงจังแววตาสื่อความหมายชัดเจน ร่างบางขยับตัวเข้าโอบกอดเขาไว้แน่นร่างนุ่มนิ่มมีอิทธิพลต่อเขามากเกินไป ทำให้ค่ำคืนนี้เขาไม่อาจหยุดความปรารถนาของตัวเองได้ เวลาผ่านไปไม่นานทั้งห้องก็เต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่เร่าร้อนอีกครั้ง

+++++++++++++++

“ทำคนอื่นได้แบบนี้คงหายป่วยแล้ว ไม่ต้องไปแล้วโรงพยาบาล” เหวี่ยงร่างบางเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูไว้อย่างแน่นหนา เขาอุตส่าห์เป็นห่วงเธอจนไม่มีสมาธิทำงานแต่สิ่งที่เธอทำวันนี้มันทำให้เขากลับไปเชื่อในคำพูดของมารดาอีกครั้ง ที่ว่าธัญชนกแกล้งป่วยเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา
“ข้าวไม่ได้ตั้งใจ คือ…”
“พริ้งเป็นคนสำคัญของผม ต่อไปคุณห้ามเข้าใกล้พริ้งอีก”
“หมายความว่าไงคะ” เงยหน้ามองคนตัวใหญ่ด้วยสายตาเจ็บปวด นี่เขากำลังบอกกับเธอว่าชนิสราเป็นคนสำคัญในชีวิตของเขาเหมือนที่เคยบอกกับเธอใช่ไหม
“ตามที่ผมพูด คุณมีหน้าที่อะไรก็ทำหน้าที่ของคุณต่อไป”
“ฮือ คนใจร้าย ที่ผ่านมาคุณเรย์ไม่เคยรักข้าวเลยใช่ไหม”
“คุณทรยศความรักผมก่อนจะหาว่าผมใจร้ายไม่ได้”
พูดด้วยน้ำเสียงเข้มดวงตาคู่คมมองคนที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าอย่างเฉยชา หัวใจดวงใหญ่กลับเจ็บปวดเหมือนมีมีดนับพันเล่มมาทิ่มแทงไว้ สิ่งที่เธอทำมันตอกย้ำให้เขาต้องใจร้ายกับเธอทำให้เธอรู้รสชาติของการถูกทรยศความรักว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน เมื่อทนเห็นน้ำตาทนเห็นคนตรงหน้าร้องไห้อย่างเจ็บปวดไม่ไหวจึงรีบเดินออกไปจากห้อง
“ฮือ…” ชนกันต์เดินออกไปน้ำตาก็ไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขาได้ให้คำตอบแก่เธอแล้ว

+++++++++++++

ปัณณดาขอฝากนิยายเรื่อง “โซ่เสน่ห์เล่ห์อสูร” ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะคะ