สะพานหิัวใจ (นิยายสั้น แม่กับพี่สาวรวมหัวให้น้องสาวแย่งคู่หมั้นของเธอ)

“ใครจะทนได้ บ้างาน แล้วพี่อยากจะให้เธอยืนยันด้วยการเอาใบทะเบียนสมรสมาให้แม่กับพี่ดูในวันพรุ่งนี้ ไม่งั้นพี่ไม่มีทางเชื่อว่าเธอกับคุณภูวฤทธิ์เป็นอะไร”
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็นั่งนิ่งเงียบแทนการคว้ากล้องแล้วอุปกรณ์ทำข่าววิ่งออกจากบ้าน
“บ้างานจนต้องเสียคู่หมั้นไป ปล่อยตัวจนดูไม่ได้”
เธอคิดในใจก่อนจะถอนใจเฮือกออกมาแต่กิริยานั้นจะหาได้รอดพ้นสายตาของเขาได้ไม่

“ถ้าคุณมีโอกาสได้รักใครสักคน คุณจะยอมเสียเขาไปไหมครับ”
เธอเดินไปหาเขาที่เดินมาหา
“ผมเคยบอกกับคุณแล้วว่า ไม่ว่าใครย่อมต้องการความรักและการเอาใจใส่ดูแลอย่างใกล้ชิด จากคนที่รักไม่ว่าจะเจ็บป่วยหรือสบายดี ละเว้นจากงานบ้างเถอะนะ อย่าต้องเสียคนที่คุณรักไปอีกคน คราวนี้คุณอาจไม่มีใครเลยสักคนก็ได้”
เขานั่งลงใกล้ ๆ เธอ
“คิดเท่าไหร่ล่ะคะ ค่าจ้าง”
เขายิ้มก่อนจะยื่นมือไปรวบมือบางของเธอ
“อายหรือเปล่าที่ต้องไปไหนมาไหนกับผู้ชายขายตัวอย่างผม”
เธอมองเขานิ่ง ยามนี้เธอรู้สึกว่า ไม่อยากให้เขาคนนี้ต้องก้าวจากเธอไปแม้เพียงก้าวเดียว เพราะถ้าเธอไม่มีเขาคนนี้ก้าวเข้ามา
เธอคงถูกเยาะเย้ยถากถางจากคนรอบข้าง มีเพียงเขาคนนี้ที่คอยให้กำลังใจและปลอบโยนเธออย่างอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขาเธอรู้สึกถึงความปลอดภัย
“ไม่อายหรอกค่ะ ถ้าการที่ฉันมีใครสักคนอยู่ใกล้ฉันแล้วทำให้ฉันหยุดทุกอย่างลงเพื่อเขา ขอให้ใครคนนั้นเป็นคุณ”
เธอมองสบตาของเขาแล้ววางมืออีกข้างไปบนมือของเขาที่จับมือของเธออยู่
“เลิกอาชีพนี้เถอะนะคะ”
เขามองหน้าเธอนิ่ง
“ครับ ถ้าเป็นคำขอของคุณ แล้วคุณละครับเลิกออกตระเวนไปตามที่ต่าง ๆ จนไม่มีเวลาสำหรับคนรอบข้าง ได้มั้ย”
“อาชีพนักข่าวเป็นอาชีพที่ฉันรัก แล้วก็เงินดีด้วย หากฉันเลิกทำฉันจะเอาค่าจ้างที่ไหนจ้างคุณ”
เขาหัวเราะเบา ๆ
“หากคุณรักใครสักคน จะไม่หยุดเพื่อเขาหรือครับ หากเขาเดินจากคุณไปเพราะการไม่ใส่ใจของคุณไปกับผู้หญิงอื่นคุณจะเป็นอย่างไร บางที อาชีพที่คุณรักก็อาจไม่มีโอกาสได้ทำ”
“ขอใครคนนั้นอย่าเป็นคุณ”