เจ้าสาวกำมะลอ (นิยายสั้น แม่กับพี่สาว เปลี่ยนตัวเจ้าสาวโดยเอาคนรับใช้ไปแต่งงานแทน)

“เอาเขาไปไว้ที่ไหน”
พิรมยาตวาดใส่หน้าปอรฏาทันที ทำให้เธอรีบก้มหน้างุด คุณนภัสสรมองนิ่ง ๆ
“เงียบทำไมบอกมานะอีหน้าโง่ อีแมวขโมย แกเอาเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน หา”
นภัสสรมองแล้วต้องนึกหวาดหวั่นกับอารมณ์ของพิรมยา
“แกรีบหย่าให้เขานะ แล้วไปจากเขาให้เร็วที่สุด เขาเป็นของฉันคนเดียว เข้าใจไหม หมดเวลาของแกแล้ว ไสหัวไปจากเขาซะ”
ปอรฏาช้อนสายตามองพิรมยานิ่ง ก่อนจะหลุบมองต่ำ
“อะไรกันหรือคะ”
คุณนภัสสรเอ่ยถามเบา ๆ ทำให้พิรมยาหันไปมองแล้วก็นิ่งไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“ฉันต้องการพบคุณศรุตธาดา”
เจ้าหล่อนยืนยันอย่างหนักแน่น
“เขาไม่อยู่หรอกค่ะ เขาไปในไร่ มีอะไรหรือคะ พักก่อนดีไหม”
คุณนภัสสรพยายามจะพูดเพื่อให้เจ้าหล่อนใจเย็นลง
“ไม่ ฉันมีเรื่องจะบอก”
พิรมยายืนยันเสียงแข็ง
“เรื่องอะไรหรือครับ”
น้ำเสียงทุ้มดังมาจากทางขึ้นทำให้ทุกคนหันไปหา แต่ปอรฏารู้สึกหวั่นกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม คุณนภัสสรเฝ้ามองอาการแล้วก็ต้องผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ
“คุณศรุต ใช่คุณจริงๆ”
พิรมยายิ้มออกมาเมื่อเห็นเขาชัด ๆ เขาเองก็มองนิ่ง ก่อนจะชำเลืองสายตาไปหาปอรฏาที่รีบหลบสายตาของเขาทันที ใบหน้าของเธอซีดเผือดจนเห็นได้ชัด
“ยาเป็นลูกสาวตัวจริงของคุณหญิงเยาวภาค่ะ ไม่ใช่สะใภ้กำมะลอนี่”
หล่อนชี้มือมาหาปอรฏา ทำให้เขามองมาก่อนจะนั่งลง แต่ปอรฏาตัวเนื้อสั่นหน้าซีด ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความกลัว
“แม่นี่มันแอบเห็นคุณ หลงรักคุณ เลยไปขอคุณพ่อ แล้วแอบเอารูปผู้ชายพิการขาเป๋ไปให้ยาดู ยาก็เลยปฏิเสธ”
“ปอรฏาก็เลยมาเข้าพิธีกับผมแทนคุณ ใช่ไหมครับ”
เขาพูดต่อ
“ใช่ค่ะ มันเป็นแค่คนรับใช้ประจำตัวของยา”
เขามองมาหาเธอ
“ที่แท้ คุณเป็นแค่คนรับใช้เองหรือครับ”
เธอยังคงก้มหน้านิ่ง ในใจหวาดกลัวและปวดร้าวระคนกัน