ครึ่งมารอมตะกับพันธะพันปี

ความรักเป็นทั้งความหวังและความสิ้นหวัง เกิดขึ้นด้วยความตั้งใจและไม่ตั้งใจ
‘ตัวเจ้าเองก็มาเพื่อสังหารข้าด้วยหรือไม่? หากวันนั้นข้าไม่ได้ไปพบกับเจ้าแล้ว ข้ามั่นใจได้แน่นอนว่าตัวข้าจะต้องเสียใจไปชั่วชีวิต’
‘ด้ายแดงในมือข้าอาจเริ่มต้นขึ้นมาจากวันที่ได้ประสานสายตากับเจ้า เจ้าของใบมีดที่พร้อมดับลมหายใจต้องสาปแห่งนี้’
โลกใบนี้ความบังเอิญอาจไม่มีอยู่จริง มีเพียงโชคชะตาเท่านั้นที่ผูกโยงพวกเขาเอาไว้ ต่างฝ่ายต่างมาด้วยเป้าหมายส่วนตน เพื่อรุ่งอรุณของวันพรุ่งนี้ หากแม้นมิอาจอยู่ร่วมกันได้ก็ขอให้ผลิบานเคียงกันในใจใครสักคน
‘เฟิงฟางซิน’ เป็นปรมารจารย์ด้านศาสตราวุธปราบมารแห่งสำนักตงซ่าน สำนักปราบมารที่เก่าแก่กว่าพันปี อาจารย์หนุ่มงดงามเหนือสามัญ ชายผู้เข้มงวดและเป็นที่ไม่น่าอภิรมย์ของบรรดาศิษย์อาจารย์ร่วมสำนัก ด้วยไร้ฝีมือเป็นที่ประจักษ์ วาจาหยิ่งยโส ทว่าได้รับการชื่นชมจากเจ้าสำนัก ความลับที่ชายคนนั้นครอบครองเอาไว้ทำให้เขาสูงส่งหรือด้อยค่ากันแน่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้

เรื่องราวของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นในวันที่ได้หันคมมีดเข้าใส่ วันที่ได้พานพบหน้า วันที่ได้ประสานสายตา หรือในวันหนึ่งที่ไกลแสนไกลในส่วนลึกสุดของความทรงจำที่ถูกฉีกขาด
สองสกุณาที่มิอาจโบยบินในนภาได้ด้วยกรงทองที่กักขัง หวังเพียงครั้งหนึ่งที่บานประตูเปิดออก ตัวเขาจะไม่ลังเลที่จะโผบินอีกต่อไป
................
ร่างบางถูกโถมกายเข้าใส่จนหลังติดเตียงในขณะที่ร่างสูงโน้มตัวลงมาดอมดมกายอุ่น
ร่างกายที่เหมือนถูกแผดเผาเมื่อครู่รู้สึกดีขึ้นยามเมื่อถูกสัมผัส ทุกสัดส่วนของเฟิงฟางซินนั้นเย็นชืดทว่ายามนี้กลับรู้สึกรู้สาไปเสียหมด
“ขออภัยนะขอรับ ข้ารู้ว่ายามนี้ท่านไม่มีสติครบถ้วน ข้ามันเป็นศิษย์ที่แย่ ล่วงเกินท่านเช่นนี้ หลังจากนี้ซือจุนจะลงโทษข้าเช่นไรก็ได้” สิ้นคำชายหนุ่มคนนั้นก็โอบกอดร่างกายเล็กนุ่มไว้ในอกก่อนจะมอบจุมพิตแสนดื่มด่ำให้
“อย่าให้เขี้ยวออกมานะขอรับซือจุน” เขาสบตากับร่างบาง
“ทำไม” ฟางซินยังคงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“หากโดนบาดข้าจะเจ็บมากเลยขอรับ”
“…”
“ทำเพื่อข้าได้หรือไม่ขอรับ” คนเจ้าเล่ห์ออดอ้อน
“อือ” เพียงแค่ค้างคาวน้อยของเขารับปากก็วางใจก่อนจะบรรเลงบทเพลงรักหวานซึ้งต่อ
ลิ้นร้อนแตะสัมผัสโพรงปากนุ่มหวานและขบเม้มริมฝีปากได้รูปของฟางซินหลายต่อหลายครั้งจนพอใจก่อนจะเคลื่อนตัวมายังลำคอขาวผิวกายนุ่มหอมเชิญชวนให้ลิ้มลองอย่างอดใจไม่อยู่ ทุกสัดส่วนของฟางซินนั้นน่าสัมผัสไปเสียหมด ชายที่จับอาวุธเข้าสู้มามากมายขนาดนั้น ทำไมเนื้อตัวกลับนุ่มนิ่มน่าสัมผัสไปเสียหมดแบบนี้ ยิ่งใช้สมองคิดมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เขากระทำล่วงเกินในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำมาก่อน
“อื้อ”
“แบบนี้ต้องแย่มาก ๆ แน่เลยขอรับ” เขาทอดสายตามองชายเบื้องร่าง ใบหน้าแดงระเรื่อที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาหรือสุราที่อีกฝ่ายดื่มมาก่อนหน้า เสียงหอบหายใจของเฟิงฟางซินยิ่งทำให้เขาเกิดมีอารมณ์ขึ้นมา
“ข้ารู้สึกว่าจะไม่สามารถหยุดได้แล้วขอรับ”


ปล. นิยายเรื่องนี้มีฉาก NC ชายรักชาย