มึงมันเหี้ย! ไอ้ลุค (จบ)

“เลิกกับผู้หญิงคนนั้นซะ” เสียงเข้มเอ่ยสั่ง ผมขมวดคิ้วไม่พอใจกับคำพูดของมัน
“มึงเลิกยุ่งกับเรื่องของกูได้แล้ว แล้วกลับไปหาไอ้คุณ”
“หึ” ไอ้ลุคสบถขำในลำคอ ลิ้นร้อนดันกระพุ้งแก้มเพื่อกดอารมณ์ไว้ พลางเดินเร็วเข้ามากระชากต้นแขนผมเข้าไปในอ้อมกอด
“เลิกไม่ได้วะ แล้วก็ไม่ต้องไล่ให้กูไปหาใครด้วย เพราะคนเดียวที่กูจะเอา คือมึง!” ผมเบิกตากว้างมองหน้าไอ้ลุคนิ่ง
“มึงว่าไงนะ” ผมเอ่ยถามมันออกไปเสียงเบา ผมไม่ได้ยินว่ามันพูดว่าอะไร แต่...
“มึงคงไม่อยากให้ที่ดินของมึงไปอยู่ในมือคนอื่นหรอกนะ!” เหมือนทุกอย่างหยุดหมุน คำพูดของไอ้ลุควนเวียนซ้ำไปมาอยู่ในหัว มันเป็นคนซื้อที่ดินของแม่ผมหรอ
“มึง!” หมัดหนักชกเข้าเต็มใบหน้าหล่อคม กายแกร่งถอยห่างออกไป2-3ก้าว นิ้วโป้งเช็ดเลือดตรงมุมปาก พร้อมรอยยิ้มร้ายแต่งแต้มใบหน้า
“มึงมันเหี้ย มึงแม่ง...โคตรเหี้ย!”
“หึ เหี้ยๆอย่างกู คือผัวมึง” ผมกำมือแน่นจ้องหน้าไอ้ลุคด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ใจจริงผมอยากจะพุ่งเข้าไปชกหน้ามัน แต่ร่างกายกับขยับไม่ได้ ได้แต่หอบหายใจกับอารมณ์ความรู้สึกตอนนี้
“มึงแม่ง ฮึก ทำไมถึงชอบทำลายชีวิตกูวะ ฮึก...แค่กูสั่งคนไปกระทืบมึง สิ่งที่มึงทำกับกูยังไม่พอใจมึงอีกหรอ ถึงต้องทำเหี้ยๆกับกู ทำให้แม่งมันพังจนไม่เหลือเหี้ยอะไร!” ผมในตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกอย่างมันพังจนไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่สามารถรักษาที่ดินของแม่ไว้แต่ ถูกผู้ชายด้วยกันเอา ชีวิตผมแม่งไม่มีอะไรดีเลย!
“ฮืออ มึงสะใจแล้วใช่มั้ย ฮึก...ที่มึงทำกับกูมันสะใจมึงแล้วใช่มั้ยว่ะ!”