เรื่องรักในมุมใจ

+++++++++++

ทำใจ... พูดเป็นภาษาปากมันก็ง่ายนัก แต่ทำเข้าจริงๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่ปากพูดเลย หล่อนพลาด... พลาดตรงที่ปล่อยตัวเองให้ถลำลึกจนเกินไป สุดท้ายก็ต้องเจ็บปวดถอนตัวไม่ขึ้น

ปรินทร์เป็นของเมยาวี... เจ้าของเขาก็ตีตราประทับต่อหน้าคนอื่นอยู่โจ่งแจ้ง หล่อนเล่าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรบนในตัวเขา...

ไม่มี... ไม่มีเลย นอกเสียจากความอยากให้เขามีความสุขเท่านั้น... ภาพปรินทร์เพ้อหาเมยาวียามเมามายไม่ได้สติยังกระจ่างชัดอยู่ในศีรษะ เสียงเรียกหานั้นทรมาน... เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนหล่อนนึกสงสาร... ทั้งสงสารตัวเอง และสงสารปรินทร์ไปด้วยในคราวเดียวกัน

ความรักคือการให้ไม่ใช่หรือ? ... ทำอย่างไรก็ได้ ให้เขามีความสุข หล่อนก็พร้อมที่จะทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว...



ตุ๊กตาโมโม่ตัวน้อยนอนอยู่บนเตียง หญิงสาวเอามาแนบแก้ม แล้วนอนเบิกตาโพลงอยู่ในความมืด ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ ได้แต่ถามเจ้าตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิตซ้ำไปซ้ำมาว่า...

เมื่อไหร่เมื่อไรจะมีใครเข้ามาในชีวิตของฉันสักทีหนอ... เมื่อใครไรจะมีคนที่รักฉันจริง แล้วก็ช่วยทำให้ฉันหายโดดเดี่ยว อ้างว้าง... ช่วยทำให้ฉันลืมปรินทร์ได้เสียทีนะโมโม่...

++++++++

เล่มนี้เขียนนานมากแล้ว ตั้งแต่สมัยยังวัยรุ่น น่าจะเมื่อยี่สิบปีก่อน ฟีลลิ่งก็จะตามวัยหน่อยนะคะ ^____^