รักสะบั้นในวันที่ไร้เธอ (นิยายสั้น อย่าให้ถึงวันที่สูญเสีย เหมือนเขากว่าจะรู้ว่ารักก็เกือบสาย)

“แม่ครับ บริษัทเราต้องการคนเก่งทำงานนะครับแล้วผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะจีรังกับผู้หญิงคนนี้ในฐานะเมีย เพียงแต่เขาทำงานได้ดีครับแม่”
ภคินธรอธิบาย
“ในขณะที่วิยดีไม่เอางานเลย ผมอยากให้เขาทำงานกับเรา แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องรับเขาเป็นเมีย แม่ครับ เราตกลงกันแล้วว่า อีกหนึ่งปี เราจะหย่าจากกันครับ”
คุณณิชายิ้มกว้าง ในขณะที่ธัชชัยผ่อนลมหายใจยาว
“จริงหรือลูกแม่”
“จริงครับแม่ แต่ถึงแม้ว่าเราจะหย่าจากกัน แต่ผมก็ยังต้องการให้เขาทำงานที่บริษัท เพราะเขามีความสามารถ”
“แม่ไม่ว่า เพียงแค่ขอให้มันออกไปจากบ้านเราออกไปจากลูกเท่านั้น จะทำอะไรอยู่ที่ไหนแม่ไม่สนใจ”
เมื่อจบคำพูดของภรรยา นายธัชชัยก้าวออกไปรอที่รถ โดยมีภคินธรก้าวตามไปห่าง ๆ

“ทำไมพ่อไม่รู้เรื่องที่ลูกจะหย่ากัน พ่อไม่สบายใจ แกได้เพชรเม็ดงามมาอยู่ในมือ แต่กลับปล่อยให้หลุดมือไป ไม่เสียดายหรือลูก”
เมื่อนั่งมาในรถ นายธัชชัยเอ่ยออกมาทันที
“ผมไม่ได้รักเธอครับพ่อ”
ภคินธรตอบเบา ๆ
“คนที่จะมาเป็นเมีย ต้องเป็นแม่ที่ดีให้ลูกผมได้ แค่คู่นอน ผมไม่ต้องการ ผมคิดว่าผมสามารถจะหาผู้หญิงที่ดี เหมาะสมกับคำว่าแม่ของลูกได้ครับพ่อ แต่ไม่ใช่ภูริชญา”
“แกแน่ใจแล้วหรือภคินธร ว่าไม่ใช่ภูริชญา”
“แน่ใจครับพ่อ ผู้หญิงคนนั้นต้องสะอาดทั้งกายและใจ ต้องเพียบพร้อมในทุกด้าน”
“แกแน่ใจได้อย่างไรว่าภูริชญาไม่สะอาด เพราะพ่อแน่ใจว่าตั้งแต่แต่งงานกันมา แกไม่ได้อยู่ร่วมห้องกัน”
เขานิ่งไม่ตอบเอาเสียดื้อ ๆ
“คิดให้ดีนะลูก ยามที่ไม่มีเขา ลูกอาจจะคิดถึงเขา อยากให้เขากลับมา ในขณะที่เขาไม่อาจจะกลับมาได้ วันนั้นลูกจะเสียใจอย่างที่สุด เหมือนที่พ่อเคยเสียใจมาแล้ว”
คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้เขาต้องหันมามอง คุณอาของเขาเคยเล่าให้ฟังว่า นายธัชชัยไม่ได้รักคุณณิชา แต่เป็นเพราะเข้าใจว่ารักคุณณิชา เลยทำให้เขาปฏิเสธผู้หญิงอีกคนหนึ่งไป กว่าจะรู้ว่าไม่ได้รักคุณณิชา ก็สูญเสียผู้หญิงคนนั้นไปอย่างไม่มีวันได้กลับมาอีกแล้ว จึงทำให้นายธัชชัยต้องจำทนอยู่กับคุณณิชา
และภคินธรก็เริ่มรู้สึกสงสารแม่ของเขามากขึ้นเพราะแม่ของเขารักพ่อฝ่ายเดียว โดยที่พ่อของเขาก็ไม่ค่อยแยแสอะไรมากมายและเขาก็เห็นใจพ่อของเขาที่กว่าจะรู้ตัวก็สายไป