หัวใจทระนง (นิยายสั้น เขายอมสละเธอทั้งที่รักเพียงเพราะเธอคือคนที่น้องชายของเขาปรารถนา)

“นายว่าธารเขาเชื่อไหมว่าฉันคือนาย”
ธชาเอ่ยถามเขาเบา ๆ จากทางด้านหลัง ด้วยความสูงที่ใกล้เคียงกัน แต่ปราชญ์จะสูงกว่าเล็กน้อย
“ถ้าไม่เชื่อ เขาจะยอมแต่งงานกับนายหรือ ธชา”
วิถีปราชญ์กระดกแก้วบรั่นดีในมือสาดลงคอรวดเดียวหมด แล้วทำท่าจะหันกลับเข้าบ้าน
“แต่แววตาที่ธารมองฉัน ไม่เหมือนที่เธอมองนายนะปราชญ์ หรือเธอจะรู้ว่าฉันไม่ใช่นาย ไม่ใช่คู่หมั้นของเธอ หรือเป็นเพราะว่า”
ธชามองหน้าเขานิ่ง
“นายบอกธารใช่ไหม ว่าฉันคือธชา ส่วนนายคือวิถีปราชญ์ตัวจริง”
เขาส่ายหน้าไปมา
“นายควรจะมั่นใจในตัวเองนะ ธชา ฉันบอกแล้วไงว่ายกเธอให้นาย ต่อจากนี้ก็สุดแล้วแต่นายจะวางตัวอย่างไรเมื่ออยู่กับเธอ”
ธชามองตามร่างของเขาที่เดินตรงไปที่บาร์เครื่องดื่ม รินบรั่นดีลงแก้วแล้วกระดกดื่ม
“นายควรจะเลิกเรียกฉันว่าปราชญ์ได้แล้วนะ ธชา เพราะฉันคือธชา ไม่ใช่วิถีปราชญ์”
ธชาขบฟันแน่น
“จะปิดได้นานสักแค่ไหน”
วิถีปราชญ์วางแก้วปรั่นดีลงบนโต๊ะ
“ฉันจะแต่งงานทันทีที่นายเปิดผ้าพันหน้าออก”
วิถีปราชญ์พูดจบก็เดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนของเขา ปล่อยให้ธชายื่นนิ่งอยู่กับที่ เหมือนคนที่กำลังจมน้ำใกล้จะตาย แต่มีคนใจบุญโยนขอนไม้ผุ ๆ ให้เขาได้เกาะแล้วลอยคออยู่ในทะเลที่กว้างใหญ่อย่างเดียวดาย

ในที่สุดวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง เมื่อธชาได้เปิดผ้าพันหน้าออก
ใบหน้าของเขาหายเป็นปกติ กลับกลายเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาคมคาย ไม่ต่างกับวิถีปราชญ์สักเท่าไหร่ดูผิวเผินเขาเหมือนกันมาก ราวกับคู่แฝด
แต่ต่างกันตรงสีผิว ธชาออกขาว ส่วนที่วิถีปราชญ์เป็นสีแทน ที่คล้ำกว่าธชาเล็กน้อย แต่กลับมองดูคมเข้มกว่า
สายธารทอดสายตามองหน้าของธชานิ่ง เขาคล้ายกันมาก แต่ไม่ใช่ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่เธอรัก เธอชำเลืองสายตาไปหาวิถีปราชญ์ด้วยหัวใจที่บอบช้ำอย่างสุดจะบรรยาย
“ยินดีด้วยนะคะ คุณปราชญ์”
เอื้อกมลยิ้มหวานส่งให้เขาเมื่อมองเขาอยู่นาน
“ขอบคุณครับเอื้อ ขอบคุณมาก”
ธชามองหน้าสายธาร ที่ดูเธอยืนนิ่ง เหมือนใจไม่ได้อยู่กับตัว
“ธารครับ ธาร”
เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกเป็นครั้งที่สอง
“คะ”
“ธชาเขาจะแต่งงานกับหมอภัทวันมะรืนนี้นะครับ รบกวนคุณช่วยเป็นเพื่อเจ้าสาวหน่อยได้ไหม”
หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนมีใครเอาก้อนหินขนาดใหญ่มาทับเอาไว้จนแน่นและหนักอึ้ง
“มะรืนนี้ ธารไม่ว่างค่ะให้พี่เอื้อแทนได้ไหมคะ ธารจะไป..”
เธอแทบหาทางออกไม่ถูกด้วยซ้ำ เมื่อได้ยินว่าเขาจะชิงตัดหน้าแต่งงานก่อนเธอไปกลับผู้หญิงคนอื่น ที่เขาให้ความสนิทสนม
“จริงสิ พี่ลืมไป ธารจะต้องไปสัมภาษณ์คุณครูในโรงเรียนของธาร ไปเถอะจ้ะ พี่จัดการให้เอง ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ”
เอื้อกมลรีบสอดแขนมากอดเอวของน้องสาวเอาไว้เมื่อมองเห็นใบหน้าที่หวานซึ้งของเธอเผือดซีดราวกับแผ่นกระดาษ
ไม่เพียงแต่พี่สาวของเธอเท่านั้น ที่สังเกตเห็นแม้แต่ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น ไม่เว้นแม้แต่วิถีปราชญ์ตัวจริงก็ได้เห็น
อาการที่เหมือนคนเป็นไข้ของเธอทำให้เขารู้สึกปวดร้าวอย่างสุดทน เขาหมุนร่างก้าวเดินออกมาจากห้องนั้น ติดตามมาด้วยภัทรียา

“ปราชญ์คะ”
เจ้าหล่อนร้องเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“กรุณาอย่าลากเอาภัทไปรับทุกขเวทนาร่วมกับเธอคนนั้นจะได้ไหม ภัทคงไม่สามารถจะทนได้เหมือนเธอคนนั้น ภัทไม่เข้มแข็งเท่าเธอ”
เจ้าหล่อนพูดจบก็หันหลังเตรียมเดินจากไป พร้อมกับหยาดหยดแห่งน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตาของหล่อน