เจ้าสาวกะโปโล

เชิญพบกับความรักที่จะทำให้คุณอุ่นจนร้อนของผู้ชายที่ชื่อ ‘อินทร์’
ที่ต่อให้คุณห้าวหาญเกินหญิงสักแค่ไหน ก็ยังใจจะลายเพราะเขาอยู่นั่นเอง
‘พบรัก’ ก็เช่นเดียวกัน เพราะต้องมนตร์บทไหนหรือหลงเสน่ห์เขาประการใดก็ไม่ทราบ
จึงต้องตกกระไดพลอยโจน ยอมเป็นเจ้าสาวกะโปโลของเขาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
.................................................

“ไปทำอะไรเอาไว้ล่ะ มันถึงได้ตามมาเอาปืนจี้อย่างนั้น”
เขาถามขึ้นหลังจากพันผ้าก๊อซให้เรียบร้อยแล้ว สำรวจตามเรียวแขนของเธออีกเล็กน้อย เห็นว่าไม่มีบาดแผลที่อื่นอีกก็ปิดกล่องปฐมพยาบาล แล้วยกมันขึ้นวางที่หัวเตียง
ตอนนี้พบรักนั่งอยู่บนเตียงกับเขา แสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟ ทำให้เขามองเห็นทั้งเนื้อตัวของเธอได้ถนัด ลำคอระหง ไหล่กลมมน และเนินทรวงที่โผล่พ้นขอบผ้าห่ม ทำให้เขาต้องถอนหายใจแรง ยังจำไฝเม็ดนั้นได้อยู่เลย จะดีสักแค่ไหนหากเขาได้แนบริมฝีปากลงไปจูบดูสักครั้ง
“พบ…พบไม่รู้จะตอบนายยังไงฮะ”
“พบรัก จนป่านนี้ยังจะมาแสดงท่าทีเป็นผู้ชายอยู่อีกหรือ เห็นฉันโง่เป็นควายหรือไง”
เสียงเขาดุดันจนเกือบเป็นตวาด พบรักเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างอัดอั้น
“พบไม่ได้แสดง ก็พบเป็นอย่างนี้ แล้วที่พบต้องโกหกก็เพราะความจำเป็น พบแค่ต้องทำเพื่อเอาตัวรอด”
“ฮึ! คงจะไปทำความผิดร้ายแรงมาล่ะสิ มันถึงได้ตามมาเอาคืนแบบนี้ ถึงตายได้เลยนะนั่น และฉันก็อาจจะตายไปกับเธอด้วย ถ้ายังอมพะนำไม่ยอมพูดอะไรอยู่แบบนี้”
“นี่นายกลัวตายเพราะพบงั้นหรือ พบก็นึกว่านายเก่ง ปืนก็พกด้วยนี่ แล้วทำไมยังกลัวล่ะ”
น้ำเสียงของเธอออกจะผิดหวังและหมิ่นแคลน แทนที่จะบอกความจริงทั้งหมด กลับทำให้อินทร์เคืองขุ่นมากขึ้นไปอีก
“ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ ถ้านายกลัวตายเพราะพบละก็ เดี๋ยวพบจะไปจากที่นี่ จะไม่อยู่ให้นายเดือดร้อนด้วยหรอก”
“อ้อ! อยากไปตายอยู่ข้างถนนว่างั้นเถอะ แขนเจ็บอย่างนี้ ขืนออกไปนี่ได้ตายสมใจแน่”
“พบจะขอให้คนมาช่วย”
“ใคร?”
อินทร์ถามทันควัน ท่าทางระแวง พบรักคิดไปว่าเขาคงกังวล กลัวเธอทำให้เขาเดือดร้อนอีก
“คนรู้จักฮะ เขาช่วยพบได้ ทีนี้พบก็จะไปจากที่นี่ นายจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน”
“ดี แต่ก่อนจะไป กรุณาทำตัวให้มันแข็งแรงเป็นปกติเสียก่อน เอานี่ยา…”
เขาหยิบยาแก้ปวดส่งให้ พบรักเห็นห้าวๆ อย่างนี้ แต่กินยายาก ยิ่งเป็นยาแก้ปวดยิ่งขยาด เธอมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับมัน ตอนเด็กๆ เคยขมจนสำลักน้ำตาไหล บางครั้งถึงกับอาเจียนออกมาเพราะมันกลืนไม่ลง ติดอยู่ที่ลำคอ
“พบไม่เป็นไร ไม่ต้องกินยา”
อินทร์หรี่ตามองเล็กน้อยอย่างรู้เท่าทัน พบรักยังเด็กนัก คิดอะไรก็ออกมาทางสีหน้าและแววตาหมด โดยเฉพาะดวงตาของเธอนั้น ชัดยิ่งกว่าจอฉายภาพยนตร์เสียอีก
“จะกินหรือไม่กิน”
พบรักส่ายหน้า อินทร์ถอนหายใจออกมาแรงๆ ทำท่าเหมือนจะล่าถอย พบรักกำลังจะพ่นลมหายใจออกมาเหมือนโล่งอก แล้วก็ต้องตาเบิกกว้าง สำลักลมหายใจตัวเองเมื่อจู่ๆ ริมฝีปากร้อนรุ่มก็แนบประกบลงมา แล้วดันเม็ดยาที่เอาใส่ปากตัวเองไว้ก่อนหน้านั้นเข้าสู่ปากเธอแทนจนพบรักต้องเบ้หน้าเพราะรสชาติขมปี๋ เขาถอนปากออกก่อนจะส่งแก้วน้ำให้ เธอดื่มไปหลายอึก หน้าตาแดงก่ำ ไอค่อกแค่กทีเดียว
“นาย…”
พบรักเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเจ็บใจ อินทร์ทำตาดุกลับไป ก่อนสั่งเสียงเข้ม
“นอนซะ ถ้าไม่อยากซมเพราะพิษไข้”