อย่ามาเสือกอาบน้ำกับกู

“มึงมองคนอื่นเปิดเผยขนาดนี้ ที่บ้านไม่มีใครสั่งสอนเหรอวะ”
คนที่น้ำลู่หัวหันมาจ้องผมนิ่ง แล้วผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนน้ำลายฟูมปาก
“พี่คินคุยกับผมเหรอครับ” เอาตรงๆ ในสายตาพี่คิน ผมคงควายมาก เพราะไม่มีใครเลย แต่ผมแม่งก็ตื่นเต้นจนพูดห่าอะไรออกไปก็ไม่รู้
“เออสิ! หรือมึงคิดว่ากูคุยกับอากาศรอบตัวมึง”
ผมแม่งเผลอหลุบตาลงจ้องบางสิ่งที่นอนยาวไม่ต่างจากงูที่หลับอยู่ใต้ต้นหญ้า
งดงามคือคำที่อยากจะใช้กับร่างกายที่อยู่ตรงหน้า
“โรคจิตนะมึง...”
“พี่คิน...”
“ว่า?” อคินจำคนตรงหน้าได้ เด็กรุ่นน้องที่เคยเรียนที่เดียวกันและก็ยังเรียน ม. เดียวกันด้วย
“ไม่ถูสบู่เหรอครับ”
อคินโกรธไม่ลง ออกงงๆ เสียด้วยซ้ำ สงสัยเด็กมันไม่เคยเห็นใหญ่ๆ มาก่อน
“กูจะสอนอะไรให้นะ”
“ครับ!” ผมตื่นเต้นมากจนเผลอกุมเป้ายืนจ้องคนที่กอดอก
“อย่าเสือกกับเรื่องของคนอื่น โดยเฉพาะในห้องน้ำรวม!”