รอยรักคนเลว

ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นนางบำเรอของเขาแต่เธอกลับลืมเลือน...

แดนเทพพยายามสร้างความทรงจำใหม่ที่สวยงามให้กับเธอ...

แต่มันจะเป็นอย่างไรเมื่อเธอเกิดจำได้ว่า...เขาขายเธอให้กับผู้ชายคนอื่นอย่างเลือดเย็น!!!



"อย่าทำเลย...ฮึก...ได้โปรดอย่าขายน้ำเลยนะคะ...ฮึก..."

ดวงตาคู่คมวาวโรจน์ไม่มีวี่แววว่าจะสงสารเด็กสาวที่กำลังยกมือไหว้อ้อนวอนเขาเลยแม้แต่น้อย

"ไหนลองบอกมาสิว่าเหตุผลอะไรที่ฉันไม่ควรขายเธอ"

"น้ำ...ฮึก...น้ำท้อง!"

เขาอึ้งไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำตอบก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะสงสารเหรอ! ขอโทษนะพอดีฉันไม่ได้โง่!"

"น้ำไม่ได้หลอกนะคะ...ฮึก...น้ำท้องจริงๆ...ฮือๆ...ขอร้อง...ขอร้องล่ะ..."

เธอยกมือไหว้เขาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างน่าสงสารแต่ไม่ใช่สำหรับแดนเทพเพราะเขาไม่ได้มีความรู้สึกนั้นเลย เพราะเขามั่นใจเกินร้อยว่าสิ่งที่เธอพูดคือเรื่องหลอกลวง

"ดีสิ! ท้องก็ดี! ฉันจะได้ให้พวกไอ้แก่ตัณหากลับพวกนั้นต่อแขนต่อขาให้ลูกเธอไง!"

"โฮๆ..."

เด็กสาวปล่อยโฮเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจะเลือดเย็นของเขา ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมด้วยความสิ้นหวังจนหัวใจเขากระตุกไปนิด

...

"ไง...เมื่อคืนสนุกสุดเหวี่ยงเลยมั้ย สามต่อหนึ่งยังไหวเธอนี่เด็ดจริงๆ"

นิศาชลน้ำตาเอ่อแล้วพยายามที่จะนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมา แต่มันก็รางเลือนเสียจนประติดประต่อเรื่องราวไม่ได้ ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือตัวเองตกอยู่ในวงล้อมของผู้ชายหลายคน แล้วแต่ละคนก็ผลักเธอไปมาอย่างสนุกสนาน

"คุณ...ฮึก..."

เธอก้มมองตัวเองที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำแล้วถึงกับน้ำตาร่วงเพราะความอดสู เมื่อขยับขาก็รู้สึกเจ็บระบมที่กลางกายเป็นหลักฐานที่บอกได้ว่าเธอถูกกระทำอย่างไรบ้าง

"เป็นไง...สนุกมั้ย ถ้าจำไม่ได้อยากดูคลิปก็ได้นะ พอดีฉันถ่ายเอาไว้น่ะ ว่าไง...อยากดูมั้ย"

เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเยาะหยันดวงตาคู่คมฉายแววสะใจอย่างเปิดเผยในขณะที่นิศาชลนิ่งอึ้งคล้ายกับคนกำลังช็อค แต่เพียงไม่นานเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนราวกับใจกำลังจะขาดก็ดังขึ้น

"กรี๊ดดดดดดด....ฮือๆ...กรี๊ดดดดดดด!!"

เด็กสาวกรีดร้องราวกับคนเสียสติแล้วลุกวิ่งออกจากห้องไปโดยที่แดนเทพไม่ทันได้ตั้งตัว

สองเท้าเปล่าบอบบางวิ่งออกจากโรงแรมอย่างไม่รู้ทิศทาง ถึงแม้บนถนนจะร้อนระอุแต่เธอก็ย่ำไปราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว สิ่งเดียวที่เธอรู้ตอนนี้คือไม่สามารถทนมองหน้าคนเลือดเย็นอย่างแดนเทพได้อีกต่อไป เขาคือความเจ็บปวดที่เธอต้องหนีไปให้ไกลที่สุด

"น้ำ! น้ำหยุด! ฉันโกหก! ฉันแค่โกหก!"

เขาวิ่งไล่หลังแล้วตะโกนบอกเมื่อเธอทำเหมือนคนที่กำลังสติแตก แต่เมื่อเธอหันมองแล้วเห็นว่าเขาวิ่งตามไม่ลดละเธอก็ตัดสินใจวิ่งข้ามถนนเพราะความหวาดกลัว

"นั้ำ!!!"

โครมมม!!

...

"เรา...เป็นสามีภรรยากันจริงเหรอคะ"

"จริงสิ...เรารักกันมาเลยนะ"

"งั้นเหรอคะ..."

"ทำไมล่ะ...เธอไม่เชื่อเหรอ"

"ไม่ใช่ไม่เชื่อนะคะ แต่ฉันรู้สึกว่าฉัน...กลัวคุณ เวลามองหน้าคุณนานๆในใจฉันมันรู้สึกเจ็บปวด มันหดหู่ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ"

เธอบอกกับเขาตามความเป็นจริงจนแดนเทพที่กำลังเปลี่ยนผ้าอนามัยให้เธอชะงักมือ

"เธอคงจะแปลกหน้า...แต่อีกสักพักก็จะคุ้นไปเอง"

"ค่ะ แล้วทำไมฉันเป็นประจำเดือนมากจังคะ เลือดออกเยอะแบบนี้น่ากลัวจัง บางทีฉันก็รู้สึกว่าฉันปวดท้องมากเป็นพักๆด้วย"

แดนเทพถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อเธอถามคำถามนี้กับเขา เขาเกลียดตัวเองจนอยากที่จะตายหนีความละอายที่เขาก่อ

"คุณร้องไห้ทำไมคะ..."

ชายหนุ่มส่ายหน้าทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด เขาจะกล้าบอกเธอได้ยังไงว่าเลือดที่ไหลไม่ใช่เพราะเธอมีรอบเดือน เขาจะกล้าบอกได้ยังไงว่าความจริงแล้วเกิดเรื่องอะไรระหว่างเขาและเธอ ตอนนี้ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาขอให้เธอลืมอดีตไปอย่างถาวร เพื่อที่เขาจะได้สร้างความทรงจำใหม่ที่มีแต่ความสุขและสวยงามให้กับเธอ