ว่าด้วยเรื่องของฮองเฮาผู้เกียจคร้าน เล่ม 2 (เล่มจบ)

หลังหลี่เชียนเมิ่งกลายเป็นสตรีที่เฉินเสวียนอวิ๋นโปรดปราน ทั้งสองก็ร่วมมือกันฝ่าฟันอุปสรรคจนกำจัดตระกูลหวงไปได้ แต่ชีวิตกลับยังไม่สงบสุข เมื่อตระกูลจางของไทฮองไทเฮาก็จ้องจะเล่นงานต่อ รวมถึงศึกใหญ่จากนอกด่านที่กำลังรอให้ทั้งสองวางแผนจัดการอยู่
*****************

ผ่านไปครู่หนึ่งจากที่หลี่เชียนเมิ่งเป็นฝ่ายอ้อนเขาอยู่ เขาก็ขยับเข้ามาซบอกนางแทน
“เราเฝ้าคิดถึงและอยากจะทำอย่างนี้มาตลอด...คิดถึงเจ้าเหลือเกินเสี่ยวเมิ่ง ครั้งหน้าหากต้องบอกลากันอีกเราคงต้องร้องไห้แน่”
หลี่เชียนเมิ่งได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ แต่เหตุใดไม่รู้น้ำตาถึงได้เอ่อคลอไปกับคำพูดของเขาด้วย
กี่ครั้งแล้วที่นางและเฉินเสวียนอวิ๋นอยากจะให้การบอกลามันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังได้บอกลากันอยู่เรื่อยๆ
“เสด็จพี่หม่อมฉันจะไม่เฝ้ารอให้พวกเราบอกลากันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเพคะ แต่หม่อมฉันหวังว่าทุกครั้งที่บอกลาเราจะได้กลับมาพบหน้ากันทุกครั้ง”