ดั่งฤทัยไร้รัก

“ธนนท์!! เรามิได้ใจดีนักหรอกนะ” ทรงหันมามองคนนั่งหมอบกราบอยู่กับพื้นศาลากลางน้ำ
“กระหม่อมทราบดีพระเจ้าค่ะ พระองค์เองก็คงมิลืมคำสัญญาที่ให้กระหม่อมไว้ว่าจะส่งทหารตามหาเฒ่าแสกและไอ้หาญมาเพื่อเป็นข้อยืนยันว่ากระหม่อมมิได้กล่าวเท็จ” ในยามโกรธ ธนนท์มิได้คิดถึงความปลอดภัยของตนเอง จากที่เคยเป็นคนอ่อนน้อมกลับเป็นคนแข็งกร้าวมากขึ้นหากแต่ยังอยู่ในความรอบครอบทั้งความคิดและการพูดจา ทำให้องค์นรคินทร์ทรงถอนปัสสาสะออกมาเสียงดัง
“หากเราเชื่อในคำพูดของเจ้า และตามหาอัญมณีเม็ดนั้นมาได้ทั้งส่งขึ้นถวายให้แด่องค์อิศเรศ เจ้าจะอยู่กับเราได้หรือไม่ธนนท์”
“เหตุใดจึงตรัสเช่นนั้นพระเจ้าค่ะ”
..................................................
“ตัดต้นยังเหลือตอ หักหน่อยังเหลือลำ ตัดเยื้อยังเหลือใย คนห่างไกลจะเหลือใจไหมหนอ” ทรงตรัสออกมาลอย ๆ ทำให้ธนนท์ส่งยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของตนให้คนจรดปลายพระนาสิกกับดอกบัว
“ของสูงแม้หมายตา เป็นเพียงว่าแค่แลมอง รอโน้มกิ่งพยอม ใยมิยอมโน้มลงมา”
ความโหดร้าย ความใกล้ชิด คำสัญญา ความรัก ธนนท์จะเลือกสิ่งใด