คุณหมอของขวัญ

"ผมปวินทร์ครับ ปวินทร์ อลงกรณ์ไพศาล"

ชื่อนั้นทำเอาเธอถึงกับปล่อยปากกาลงกับโต๊ะทันที
ปวินทร์เห็นแบบนั้นจึงลากเก้าอี้ไปนั่งฝั่งตรงข้าม พร้อมกับยื่นหน้าไปแทบจะชิดใบหน้าสวยซึ้งนั้นของเธอ ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วใบหน้าหวานนั้นอย่างจงใจ
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นแต่ทว่าดูเซ็กซี่
ปลายจมูกรั้นนิดๆนั้นก็ช่างดูน่ารัก อีกทั้งดวงตาหวาดหวั่นของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เขาอยากนึกจะแกล้งเธอนิดๆ

"พี่ขวัญจำผมได้แล้วใช่มั๊ยครับ" ใบหน้าสวยซีดลงและสลับแดงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

"คุณน่าจะจำคนผิด" เธอพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนพร้อมกับลุกจะเดินออกไปนอกห้องแต่ทว่าร่างสูงที่ถลามาขวางหน้าเอาไว้ ทำให้เธอถึงกับผงะถอยหลังอย่างตกใจ

"ผมว่าพี่จำผมได้ ถ้าพี่จำผมไม่ได้พี่ไม่เดินหนีผมไปแบบนี้หรอก"

"อย่ามาลามปามนะ คุณเป็นแค่อินเทิร์นถ้าคิดจะทำอะไรบ้าๆฉันรายงานความประพฤติกับผู้ใหญ่ของคุณแน่" เสียงขู่ของเธอดูจะไม่เป็นผล เขาค่อยเดินเข้าหาเธออย่างเชื่องช้า ในขณะที่เธอเดินถอยหลังจนหลังชิดติดกำแพงห้อง

"ก็ลองดูสิครับพี่ขวัญ ว่าระหว่างพี่กับผมเขาจะฟังใครกันแน่" เขาพูดจบก็ดึงร่างเธอเข้ามาในอ้อนแขนแกร่ง พร้อมกับริมฝีปากที่โฉบประชิดลงมาอย่างรวดเร็ว

=============
หากมีคำผิดหรือข้อผิดพลาดประการใดทางไรท์ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เนื่องจากทางไรท์ตรวจคำผิดเองก็จจะมีเบลอไปบ้างอย่าโกรธกันน๊า
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณรี้ดทุกท่านที่คอยสนับสนุนผลงานของไรท์เสมอมานะคะ ขอบคุณค่ะ^_^