มาเป็น(เมีย)หม่อมให้เพื่อนที

หล่อนนึกถึงเพื่อนต่างวัยอย่างหม่อมราชวงศ์อนวัฑฒ์ ตอนเจอเขาก็เจอในสภาพแวดล้อมและบริบทของความเป็นอิสระ ถึงได้ไม่เคยมานั่งกังวลเรื่องอายุหรือลำดับอาวุโสทั้งยังเรื่องฐานันดรที่เขาไม่เคยบอกให้รู้แต่แรก ถึงแม้เมื่อมารู้ภายหลังเขาก็ยังบอกให้เรียกให้คุยกันเหมือนที่เคยเป็นมา
หล่อนหลงรักเขาได้ไม่ยากเพราะเขาเข้าใจหล่อนในมุมของการเป็นคนต่างชาติที่ต้องไปอยู่ในต่างถิ่นต่างวัฒนธรรม เขาเป็นที่พึ่งที่ดีมาเสมอในฐานะเพื่อน และหลายๆ ครั้งก็เหมือนพี่ชาย
บางครั้งเขาก็เหมือนเพื่อนสาวที่ยอมไปร้านทำผม ไปนั่งดูหล่อนทำเล็บ หรือดูหนังกันหลังจากสอบเสร็จ แม้เมื่อเขาเรียนจบก่อนหนึ่งปี ก็ยังอุตส่าห์หางานทำรอให้หล่อนเรียนจบแล้วจึงกลับไทยมาพร้อมกัน
หล่อนคิดว่าหากจะมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ มันก็คงจะมีแค่เพียงความรู้สึกของเขาเท่านั้นที่ไม่อยากเปลี่ยนสถานะระหว่างกัน ส่วนเรื่องชนชั้นหรือฐานะต่างๆ นั้นเป็นเพียงเรื่องตลกในละครน้ำเน่าเท่านั้น
ทว่าตอนนี้ หม่อมราชวงศ์รวิภาดากลับทำให้หล่อนตระหนักได้ชัดว่าหล่อนเข้าใจผิด มันทั้งน่าขันและน่าเศร้า เพื่อนของหล่อนไม่เคยเลยที่จะถือสาเรื่องนั้น ราวกับเขาเป็นเพียง ‘นายอนวัฑฒ์’ แม้แต่เรื่องตบหัว หรือเตะก้นเขา ตอนอยู่เมืองนอกหล่อนก็ยังทำมาแล้ว แต่เมื่อมาอยู่ที่เมืองไทย หล่อนกลับน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองเสียเฉยๆ

- - - - - - - - - -

“เป็นหม่อม? แปลว่าอะไร ฉันต้องเป็นหม่อมด้วยเหรอวัฑ ฟังดูยุ่งยากแล้วก็...น่าจะเยอะอ่ะ ไม่เป็นได้มั้ย”
อนวัฑฒ์ยิ้มพลางหัวเราะร่าเริง หล่อนไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ เพราะสีหน้าหล่อนดูกังวลกระวนกระวาย อย่างกับคนที่ต้องไปหาหมอฟันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ไม่ได้ยาก แล้วก็ไม่ได้เยอะหรอก มันก็แค่คำเรียกน่ะ ไม่ใช่อะไรที่ต่างออกไปจากที่เธอเป็นตอนนี้หรอก”
“แค่คำเรียกเหรอ แล้วทำไมต้องเรียกอย่างนั้น”
“เพราะฉันเป็นหม่อมราชวงศ์ไง แต่เอาตรงๆ มันก็คือคำเรียกว่าเมียนั่นแหละ พูดอย่างนี้เข้าใจมั้ย”
“อ้อ อย่างนี้เข้าใจ ..."