เจ้านายมาดเข้มกับลูกน้องกะโปโล

“เชิญ”

ทิวาวันผลักประตูเข้าไปยืนอยู่ต่อหน้าหัวหน้ากองคนใหม่ ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาเซ็นอะไรอยู่
พอเงยหน้าขึ้นสบตากัน ทิวาวันก็รู้สึกเหมือนไอ้เข่าที่จะยวบอยู่แล้วมันทรุดฮวบเอาให้ได้
ทำหน้าแหยๆ ยิ้มเหมือนจะร้องไห้ ตาเบิกกว้าง คิดว่าใคร นายขี้เมาท่าทางเพลย์บอยที่เกือบโดนกะเทยต้องเมื่อคืนนี้เอง
โดยเอาหล่อนเป็นโล่คิดว่าทิวาวันเป็นไก่หลงๆ ลืมๆ แล้วทิวาวันก็ด่าชนิดชุดเตี่ยทีเดียว
ใครจะไปรู้ว่าคือผู้อำนวยการคนใหม่

‘ไม่ซี้งวดนี้ แล้วจะซี้งวดไหนดีหว่า ตูหนอตู ดวงไม่น่าถึงฆาตเลยวุ้ย’

“ผมเรียกคุณเข้ามา เกี่ยวกับเรื่องหมายรายงานภาษาอะไรกัน ฮึ กำหนดครบเจ็ดวัน ก็ต้องคืนนี่ตั้งแปดวัน
ถึงรายงานแล้วยังส่งสำนวนไปล่วงหน้า มันต้องส่งไปพร้อมกันจึงจะถูก สะเพร่ามาก”

“ดิฉัน...”

“ต่อไป คุณควรทำงานให้รัดกุมกว่านี้ ไม่ใช่ทำงานดึกๆ แล้วมามั่วงานราชการ
จำไว้นะ การเผลอเรอเล็กๆ น้อยๆ จะทำให้งานเสีย ผมอยากให้การทำงานมีประสิทธิภาพมากกว่านี้”

“ค่ะ”

“หวังใจว่าคุณคงไม่ท้องร่วงอย่างแรงทุกวันหรอกนะ เท่านั้นแหละ ไปได้แล้ว”

เป็นครั้งแรกที่ทิวาวันนึกสบถในใจอย่างดุเดือดเลือดพล่านกับเจ้านายคนใหม่มาดเข้มตรงหน้า

'คนอะไร้! หน้าด้านที่สุด ไม่ติดดิสเบรกซะบ้าง'