ชายาผู้นี้ไม่อาจมีลูกให้ท่านได้

“หลันเอ๋อร์ ข้าเอง... เจ้ายังไม่หลับอีกหรือ”
เมื่อชิวหลันขยับดึงมือเขาออกก็พลิกกายหันกลับไปหาเขา “หยางจื่อถง มาได้อย่างไร เจ้าไม่ใช่ว่าอยู่ในวังหลวงหรอกหรือ”
“เขาจากไปแล้ว”
“หืม...หมายความว่าอย่างไร?”
“เขา...”
“ท่านหมายถึงเหวินเจียโหรว?”
“อือ” เขาพยักหน้าช้าๆ
เหวินชิวหลันบีบมือเขาไว้แน่นก่อนจะคลายแล้วเหลือบไปมองท่านแม่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ ก่อนจะรู้สึกว่าฝ่ามือของชายหนุ่มลูบเบาๆ อยู่ที่หน้าท้อง
“ยังมีข่าวน่ายินดีอยู่ใช่หรือไม่”
“ข่าวอะไร ท่านคงเข้าใจผิด...”
“อู๋เจี๋ยบอกว่าเจ้าไปพบเขาด้วยอาการประหลาด เขาจึงบอกให้เจ้าพักผ่อนมากๆ ทั้งยังกำชับให้กินเยอะๆ เพราะเจ้าดูซูบไปเล็กน้อย”
“นี่เป็นข่าวน่ายินดีหรือ?”
“อาการของเจ้า...เขาตั้งข้อสังเกตว่าอาจเป็นอาการของคนที่กำลังตั้งครรภ์ ข้ายังจำได้ที่เจ้าบอกข้าว่าเจ้าไม่อาจมีลูกได้ ซึ่งข้าไม่เคยเชื่อ...”
“หยางจื่อถง ...ไม่จริงหรอก ระยะนี้มีเรื่องให้ข้าไม่อาจวางใจสงบลงได้มากมายนัก”
“ก็จริง เขาก็บอกข้าว่ายังไม่อาจมั่นใจได้เช่นกัน แต่อย่างไรก็ต้องพักผ่อนให้มากๆ”
“ท่านเองก็เหมือนกันนะ หยางจื่อถง”