เล่ห์ตรวน [เล่มเดียวจบ]

คำเตือน
[นิยายวายแนวจีนโบราณ] [Mpreg]
[ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น]

คำโปรย

“ยกเขาให้ข้าแล้วกัน”
นี่คือถ้อยคำที่เกิดขึ้นในรัชศกคังลี่ปีที่ยี่สิบห้า

นั่นคือครั้งแรกที่ ‘ไป๋เหยี่ยน’ ได้ยินกับหูว่ามีคนต้องการตนเอง แม้มันจะผ่านพ้นไปสิบปี เขาก็ยังจำเวลานั้นได้ขึ้นใจ ทว่าไม่เคยคาคคิดมาก่อนว่า...จะได้ยินประโยคคล้ายคลึงกันอีกครั้งในเวลาที่ตนอายุสิบแปดปีแล้ว

“เจ้าอยากช่วยเซียวสี่สมหวัง...ย่อมได้”

ผู้พูดนาม ‘เซียวเสียง’ ย่อมเติบโตขึ้นจากวันวาน บัดนี้อีกฝ่ายไม่ใช่รัชทายาทอีกแล้ว แต่เป็นซีหวงตี้แห่งแคว้นซีหวง เป็นราชันย์ที่ยึดครองอำนาจไว้เพียงผู้เดียว ไม่แบ่งสรรปันให้แก่ตระกูลใดอีก

“...เราอยากได้เจ้า อัจฉริยะหยกงาม!”

‘อัจฉริยะ’ คือมันสมอง
‘หยกงาม’ คือ ‘เหยี่ยน’ ... คือตัวตนและร่างกาย!

ต่อให้ไป๋เหยี่ยนแกล้งโง่เง่า แสร้งทำตัวโง่งมเช่นไร มาถึงตอนนี้ย่อมกระจ่างแจ้งใจ ทว่าร้อยคิดพันคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เวลาสิบปีที่ผ่านมา...ตนเองเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร หัวสมองพลันนึกย้อนทบทวนเรื่องราวร้อยพันในช่วงเวลากว่าสามพันกว่าวันนั้นอย่างเลื่อนลอยยิ่ง

...มันควรเริ่มต้นจากวันใด?