Bad Love-รัก(ร้าย)พี่ชายสารเลว

“กูเกลียดมึง!!!”
“อีกาฝาก!!!”
“เพราะมึงพ่อถึงเกลียดกู!” คำหยาบคายพวกนี้ไม่มีสักวัน ที่ฉันจะไม่ได้ยินจากปากเขา
ฉันชื่อมุกรินทร์ เป็นคนผิวขาว ปากนิดจมูกหน่อยหน้ารูปไข่เนียนสวยไม่ต้องให้อธิบายเรื่องสัดส่วนหรอกนะ
หน้าตาก็ไม่ค่อยจะสวยเท่าไหร่หรอกใส่แว่น อวบๆ หน่อย ฉันเป็นเด็กเรียนเก่ง เมื่อก่อนฉันอยู่สถานเด็กกำพร้า แต่มีคนใจดีเอามาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ฉันเรียกท่านทั้งสองได้อยากเต็มปากว่าพ่อแม่ ท่านมีลูกชายที่อายุมากว่าฉันสองปี
เขาไม่เคยชอบฉันเลย แต่กลับเกลียดฉันมากซะด้วย ซ้ำยังแกล้งฉันทุกวันไม่มีวันไหนที่ฉันจะโม่โดนเขาแกล้ง
“ไอ้คิม ทำไมเกรดเฉลี่ยมึงถึงได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินได้ขนาดนี้ มึงไม่ตั้งใจเรียนอีกแล้วใช่ไหมกูส่งเสียให้มึงไปเรียนหมดไปตั้งเท่าไหร่ทำไมมึงถึงเกเรแบบนี้” พ่อตวาดใส่เขาเสียงดังลั่นไปทั่วห้องโถง เขายังคงนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้านกับคำที่พ่อตวาดออกมา
“…”
“ทำตัวแย่ลงทุกวัน เหล้ายามึงก็เพลาๆ บ้างมึงก็ตั้งใจเรียนเหมือนน้องหน่อยสิวะน้องไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลยสักครั้งหัดเอาน้องเป็นเยี่ยงอย่างซะบ้าง”
“หึ!” เขาหันมามองหน้าฉันด้วยความไม่พอใจสายตาคมกริบจ้องเขม็งมาที่ฉันพร้อมกำ กำปั้นแน่นแล้วทุบลงบนโต๊ะ
ปึ้ง!!!
“พ่อก็รักแต่อีลูกกาฝากนั้นแหละ มันทำอะไรก็ดีไปหมดทุกอย่าง ส่วนผมทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจพ่อเลยสักอย่าง ผมเกลียดมันผมไม่มีน้องอย่างมัน มันไม่ใช่น้องผม” เขาตะโกนออกมาเสียงดังด้วยตวามไม่พอใจ