SET ม่ายเดียงสา ที่รักอย่ามาร้าย

ม่ายเดียงสา..
จุดเล็กๆสีแดงบนผ้าปูที่นอนบอกว่า
นี่คือ ‘ครั้งแรก’ ของคนใต้ร่าง
แล้วคำถามต่างๆก็ประเดประดังเข้ามามากมายเต็มไปหมด
ทว่าเวลานี้เขาไม่อาจถอดถอนกาย ออกจากเรือนร่างบอบบางนี้ได้ จำต้องผ่อนแรงช้าๆ
ด้วยจังหวะที่ทั้งระวังและแสนทะนุถนอม ขยับเบาๆสร้างความคุ้นชิน แล้วแช่นิ่ง
“ไม่ร้องไห้นะ คนดี”
โน้มใบหน้าลงมากระซิบเสียงนุ่มทุ้มอย่างปลอบประโลม
ยังคงฝังกายในความคับแน่น รอให้เธอปรับตัวได้มากกว่านี้ก่อน จากนั้นจึงเริ่มขยับอีกครั้ง
หึ! คนถูกปลอบแทบจะสะบัดใบหน้าหนี แต่ทำได้เพียงเม้มปากแน่น
สองมือน้อยๆยกขึ้นยันอกกว้างให้ออกห่าง
“ออกไปนะ!”
**เนื้อหาไม่มีดราม่า เน้นความสัมพันธ์ของพระนาง อ่านแบบสบายๆไม่เครียดค่ะ เน้นฟิน^^

ที่รักอย่ามาร้าย...
“ฉิบหายแล้ว!”
นี่ใครกำลังเล่นตลกอะไรกันแน่วะ คเชนทร์มองคนใต้ร่างด้วยสายตาตะลึงนิ่ง เขางงไปหมด นึกหาสาเหตุว่ายายเด็กนี่ มาอยู่ในห้องนอนของตนได้อย่างไร
ดวงหน้าเนียนขาวยามนี้แดงก่ำ ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ริมฝีปากบางสีชมพูบวมเจ่อ เธอกำลังมองมาด้วยสายตาประณาม ราวกับว่า เขากำลังข่มขืน!
ถ้าถีบได้ พุดแก้วคงถีบกระเด็นไปแล้ว แต่เมื่อสองแขนถูกตรึง เรียวขาถูกทาบทับ สิ่งที่ทำได้คือการเม้มปาก กำมือแน่น ก่อนน้ำตาจะร่วงพรู เพราะความเจ็บ
“ห่าเอ๊ย! ยังไม่เคยเหรอวะ”
เสียงสบถดังลอดไรฟัน คเชนทร์รู้สึกมึนงงไปหมดนาทีนี้ เพราะปกติแล้วแววดาราเจ้าของคลับ จะรู้ว่าลูกค้าประจำอย่างเขา ชอบผู้หญิงแบบไหน สไตล์ไหน ซึ่งไม่ใช่แบบนี้!
สเป็กของคเชนทร์คือ จัดจ้าน เป็นงาน ต้องอึด ทนนาน สามารถรองรับพละกำลังอันมหาศาลที่ต้องการปลดปล่อยจากเขาให้ได้ ไม่ใช่บอบบางเหมือนแก้วที่พร้อมจะแตกร้าว อย่างคนใต้ร่างเวลานี้
ส่วนหัวฝังลึกลงไปแล้ว ทว่าปราการด่านสำคัญที่เป็นเยื่อบางๆ กลับเป็นอุปสรรคอย่างยิ่ง เขาต้องกัดฟันขยับเป็นจังหวะช้าๆ เพื่อดันให้สุด ด้วยความใจเย็นอย่างยิ่งยวด
หวังว่าหลังจากนี้ เธอจะไม่มานั่งร้องห่มร้องไห้ฟูมฟาย เรียกร้องให้เขารับผิดชอบ ไอ้พรหมจรรย์ที่เสียไปหรอกนะ เพราะก่อนจะมาเกลือกกลั้วกันอยู่บนเตียง ได้มีการเจรจาตกลง จ่ายเงินกันเรียบร้อยแล้ว
เขาไม่ปฏิเสธว่าชอบซื้อกิน เพราะไม่ต้องการผูกมัด แต่ไม่ได้นิยมชมชอบการขืนบังคับใจใครทั้งนั้น เด็กของแววดาราคนนี้ ไม่เข้าใจข้อตกลงหรืออย่างไร
คเชนทร์ค่อยๆ ขยับออก แล้วดันเข้าหาใหม่ พยายามกัดฟัน ข่มความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน ใจเย็นทำแบบเติมซ้ำๆ จนความคับแน่นคุ้นชินกับความใหญ่โต ก่อนจะฝังมิดสุด
“อื๊ออออ!!!”
น้ำตาของพุดแก้วที่พร่างพรูก่อนหน้า ยามนี้ทะลักทะลายราวกับทำนบแตก ร่างเล็กสั่นเทา ทั้งเจ็บ ทั้งกลัวไปหมด หญิงสาวพยายามเขม้นมอง ผ่านความสลัวภายในห้อง เจ้าของเสียงเข้มที่ไม่ยอมปล่อยให้ตนดิ้นหลุดเป็นใครกัน
“เธอชื่ออะไร ทำไมฉันจำไม่ได้ว่าพากลับมาด้วย”
คเชนทร์ข่มเสียงถามในที่สุด มันแปลกตั้งแต่จำไม่ได้แล้ว ว่าหิ้วใครกลับบ้านมาด้วย
เงียบเสียงตอบ บวกอาการสั่นสะท้านนั่นอีก ทำให้ความหงุดหงิดทบทวีขึ้น ความอุ่นร้อนฝังลึกอยู่ในความคับแน่น เพียงขยับนิดเดียวก็รู้สึกถึงการบีบรัดซ่านเสียว
เอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง ทั้งที่ส่วนนั้นยังสอดประสานสองร่างเข้าด้วยกัน พลันดวงตาคู่คมก็เบิกกว้าง พร้อมกับตากลมที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา มองจ้องกันด้วยความตระหนกตก
“เฮ้ย!”
“พี่เชนทร์!”