โซ่รัก

ความน่ารักสดใสที่เคยมี มันได้หายไปหมด เพราะฝีมือคนที่เขารักเหมือนพี่ชายแท้ๆ ตลอดเวลที่ผ่านมา เขาก็เป็นได้แค่หนูทดลอง ของคนที่ได้ชื่อว่าผู้มีพระคุณ ที่ใช้เขาเป็นบันไดเพื่อปีนป่ายขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุด
___________________

“จับไว้ อย่าให้หนีไปได้! ”
ร่างสูงตะโกนสั่งคนที่อยู่ใกล้ๆ ให้เข้าไปจับคนที่กำลังแผลงฤทธิ์ แต่ก็ถูกมือเล็กขว้างปาข้าวของใส่อย่างอุตลุด และจุดหมายต่อไปของร่างเล็กก็คือ โหลแก้วใบนั้น หากจับมันทุ่มลงบนพื้นมันก็จะพัง แล้วถ้ามันพัง เขาก็ไม่ต้องผ่าตัดเพื่อยัดมันเข้าไปในท้องแล้วใช่ไหม
เร็วเท่าความคิดมือบางรีบคว้ามันขึ้นมาถือเอาไว้ทันที เล่นเอาทุกคนถึงกับเบิกตาโตแทบถลน โดยเฉพาะเตชิน
“อย่านะพาย วางมันลงเดี๋ยวนี้ พะ-พี่ขอร้อง”
“ไม่! ไอ้ก้อนบ้าๆ นี้ใช่ไหม ที่พี่จะเอามาใส่ในตัวพาย ดี… พายจะทุ่มมันลงเดี๋ยวนี้! ”
________________________
เคร้ง!
เสียงมีดเล่มเล็กตกลงบนพื้นดังสนั่น หลังจากที่มือหนาของเตชิน ปักเข็มฉีดยาลงไปบนต้นคอของพระพายอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยน้ำใสๆ ในหลอดลงไปจนหมด มือหนาดึงมันออกมาทิ้งอย่างไม่สนใจ เตชินช้อนตัวพระพายที่อ่อนยวบขึ้นมาอุ้ม ก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างเบามือ
“พี่เต ได้โปรด อย่าทำ อย่าทำกับพายแบบนี้… ฮึก อย่าทำพาย… อย่า…”สติเริ่มพร่าเลือนแต่ก็ยังไม่วายร้องขอจากพี่ชายจนนาทีสุดท้าย
“หลับเสียนะพาย ตื่นขึ้นมาเมื่อไรทุกอย่างจะเรียบร้อย พี่รักพายนะ”
“ไม่ ฮึก อย่าทำพาย ฮึก ฮือ… อย่าทำ ช่วยด้วย… ใครก็ได้ช่วยที… ”
ร่างเล็กส่ายหน้าไปมา ขอร้องพี่ชายด้วยน้ำตานองหน้า แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบกลับมาแทน พอหมดหนทาง ก็ร้องขอให้ใครก็ได้ช่วยพาเขาออกไปจากที่นี่ที
ปากหนาของเตชินก้มลงมาปิดปากบางของพระพายทันที เพราะเขาทนฟังเสียงร้องไห้ราวขาดใจของคนๆ นี้ไม่ได้อีกแล้ว ทุกๆ คนที่อยู่ในห้องนี้ ต่างก็หันหน้าหนีรวมทั้งรณภพ ที่รู้สึกเจ็บไม่ต่างจากลูกชายเลย
เตชินจูบซับปลอบโยนคนตรงหน้า ด้วยความรักและความอ่อนโยน จนในที่สุดร่างเล็กก็นิ่งเงียบไปทั้งน้ำตา เขาจึงถอนจูบออกมายืนมองคนที่หลับไหลไปแล้ว