ม่านพายุ

ไหนๆ ทุกคนก็คิดว่าเธอเป็นคนไม่เอาไหน งั้นเป็นบ้าไปด้วยเลยจะได้ครบสูตร

ตามโบราณเขาว่าอย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา

อ้อ แล้วก็ยังมีแม่เลี้ยงใจร้าย แต่อย่าคิดว่าเธอจะเป็นซิลเดอเรลล่านะ ไม่มีทาง

หรือเพราะว่าเธอเป็นอย่างนี้นะ

พ่อถึงได้ส่งครู หรือผู้คุมกันแน่ เธอไม่แน่ใจมาดูแลเธอ แต่เอาเถอะส่งใครมาคนอย่าง “ไต้ฝุ่น” ก็ไม่สนใจอยู่แล้ว

...............................................................................................................................................................

สองมือยึดเกาะผ้าไว้แน่น ไต้ฝุ่นแหงนหน้ามองปมผ้าที่ผูกไว้กับหน้าต่างห้องเธอที่อยู่ชั้นสองของบ้าน เธอกลัวมันขาดลงมาใจจะขาด แต่ถ้าเธอไม่หนีมาทางนี้ ก็ไม่รู้จะออกมาทางไหน เพราะเหมือนผู้คุมเธอจะจับตามองเธออยู่ตลอดเวลา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะลงไปถึงพื้นดิน สายตาก็เหลือบลงสบกับสายตาคมของคนที่เธอพยายามจะหลีกเลี่ยงมากที่สุด ซึ่งดูเหมือนเขาจะตามความคิดเธอทันไปซะทุกอย่าง กำลังยืนกอดอกนิ่งมองเธอ

“โฮ่งๆ” เสียงเจ้าที่รัก มาจากไหนไม่รู้ ทำให้เธอตกใจจนเผลอปล่อยมือจากผ้า

“กรี๊ดดด” ไต้ฝุ่นร้องจนสุดเสียง เมื่อกำลังตกจากที่สูง แต่กลับไม่เจ็บอย่างที่คิด เพราะเธอไม่ได้ร่วงลงมายังพื้นดิน แต่เป็นร่างหนาของพฤกษาแทน

“ผมบอกแล้วไม่ใช่หรอ ถ้ายังสร้างปัญหาอีก จะโดนอะไร” พฤกษาจับข้อมือของคนที่อยู่ด้านบนไว้แน่น แล้วมองด้วยสายตาดุ

“ปล่อยนะ” ไต้ฝุ่นส่งสายตากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้