หนึ่งส่วนสี่ของชีวิต

“เราเลิกกันเถอะ” คำพูดที่ออกมาจากปากของชายอันเป็นที่รัก ทำให้พริมสาถึงกับอึ้ง เหมือนมีคน เอาหินมาโยนใส่หัว จนมึนงง ทำอะไรไม่ถูกแต่ก็ต้องตัดใจเอ่ยออกไป
“ทำไมถึง อยากเลิกกับพริม”
“พี่เหนื่อยและไม่มีความสุขเลยและคิดว่าไม่อยากฝืนต่อไป เราแยกทางกันคงจะดีกว่าอีกอย่าง พี่มีคนที่มาทำให้พี่มีความสุขและมาเติมเต็มในส่วนนี้แล้ว ลาก่อน” พูดจบเขาก็เตรียมเดินจากไป
“ขอกอดเป็นครั้งสุดท้ายและกินข้าวด้วยกันเพื่อเก็บความรู้สึกนี้ให้อยู่กับพริมอีกหน่อยได้ไหมคะ”
“อย่าเลยจะกินข้าวหรือจะกอดก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นมา ไปละ”
ว่าแล้วเขาก็เดินจากไป ในขณะที่พริมสามองตามแผ่นหลังที่เคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย พริมสาปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้นไม่รู้หรอกว่าจะไหลอีกนานแค่ไหน แต่หนึ่งคำที่ได้จากคำพูดของเขา คือเมื่อเธอไม่ใช่ความสุขของเขาอีกต่อไป เธอก็ควรที่จะออกมาจากชีวิตชายอันเป็นที่รัก
“ลาก่อน โชคดีนะ” คำพูดที่ฝากสายลมไปบอกเขา คำพูดที่คนฟังหายไปจากสายตาโดยไม่มีโอกาสรับรู้