ลวงเล่ห์รักของซาตาน (นิยายสั้น เธอถูกพ่อแม่นำมาขายขาดให้กับเขา ชายหนุ่มที่หล่อรวยแต่เย็นชา)

“นั่นเธอจะไปไหนน้ำริน..”
เขาร้องถามเมื่อเห็นเธอเตรียมจะเดินออกไปจากบ้านพร้อมกับกระบอกไฟฉายในมือและสัมภาระรวมทั้งของฝากที่รุธีราฝากมาให้พ่อแม่และน้องของเธอ
“น้ำรินจะกลับบ้านค่ะนาย..”
“ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไป ฉันจะไปส่งเอง..”
“แต่ว่า..”
เธออยากจะปฏิเสธนักหนาแต่ไม่กล้าพอยิ่งเมื่อมองสบตาคมวาวโรจน์ของเขายามจ้องมองอย่างไม่พอใจ ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวั่นเกรงอย่างมาก
“อยู่กรุงเทพฯตั้งนานอยู่มาได้ แต่พอมาถึงไร่คงคาธร ทำไมจะทนอยู่ไม่ได้ แค่ข้ามคืน..”
น้ำรินลอบกลืนน้ำลายลงคอ
“ให้แกไปเถอะค่ะอธิป คงคิดถึงคนทางบ้านแย่แล้ว ดึกดื่นแค่นี้จะเป็นไรไป..มาถึงถิ่นแล้วนี่ใช่ไหมน้ำริน..”
“ค่ะ..”
เธอตอบรับเบา ๆ แล้วทำท่าจะก้าวออกไปจากบ้านหากแต่อธิปกลับก้าวมาขวางหน้าเธอเอาไว้พลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอนิ่ง
“เดี๋ยวนี้ฉันพูดอะไรเธอไม่ฟังแล้วใช่ไหม..”
เธอช้อนสายตามองหน้าเขาในขณะที่สีวิกากำมือแน่นด้วยความไม่พอใจยิ่งเห็นแววตาของเขายามจ้องมองน้ำรินด้วยแล้วหล่อนก็ยิ่งปวดใจอย่างสาหัส
“เธอจากที่นี่ไปนานแล้วสภาพของเธอกับอดีตต่างกันมาก และคนงานในไร่ก็เพิ่มมากขึ้น บางคนก็รู้จักเธอบางคนก็ไม่รู้จัก และทางไปบ้านของเธอ เปลี่ยนแปลงไปมาก..มันอันตราย..”
เขาอธิบายเหตุผลก่อนจะคว้ากระบอกไฟฉายจากมือของเธอไปถือไว้
“กลับขึ้นไปพักผ่อน พรุ่งนี้ฉันจะพาไปส่งตอนสิบโมงเช้า..”
เขาพูดจบก็ก้าวห่างออกไปรอจนเธอยอมเดินกลับขึ้นห้องเขาจึงเดินออกไปรับลมที่เฉลียงด้านนอก ติดตามไปด้วยร่างของสีวิกา