I'm yours since the day we met เพียงพบคุณ

ฉันพบเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่บนตึกคณะสถาปัตย์ แรงดึงดูดจากคนตรงหน้าตั้งแต่แวบแรกที่เห็นทำให้ฉันจับจ้องเขาอยู่หลายครั้ง เผลอไผลส่งยิ้มหวานละไมให้ด้วยในบางที

และแม้ว่า ‘เขา’ จะมีปฏิกิริยาในเชิงเหมือนจะสนใจกันกลับมาบ้าง แต่มันก็เบาบางเสียจนฉันคว้าน้ำเหลวกลับไป

เราห่างหายไปจากวงโคจรของกันและกัน

จนกระทั่ง…

“พี่จ้องซึงอีกแล้วนะคะ” ฉันเอ่ยอย่างอดรนทนไม่ไหวกับสายตาลุ่มลึกคู่นั้นที่ยังคงมองมาอย่างต่อเนื่อง “ที่ตึก’ ถาปัตย์วันนั้นก็ครั้งหนึ่งแล้ว”

จ้องแต่ไม่จีบจะจ้องทำไม!

“เรารู้ว่าพี่มองเราอยู่…ก็แปลว่าเราเองก็มองพี่เหมือนกันใช่ไหม”

“คือ…”

“แล้วเราให้ไลน์คนอื่นไปทำไมถ้างั้นอะ”