คุณเลขาที่รักขอเป็นคุณ

“คนต่อไป คุณคิมจางวาน เอ่อ คุณเป็นลูกครึ่งเหรอคะ” พนักงานที่รับหน้าที่เรียกตัวผู้เข้าสอบสัมภาษณ์หันถาม
“ครับ ผมเป็นลูกครึ่ง พ่อผมเป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ที่มาพบรักกับหญิงสาวชาวบ้าน แม่ผม พวกท่านมีความรักและฟูมฟักจนเป็นผม” อีกฝ่ายร่ายยาวจนพนักงานยิ้มแห้ง
ชายิกาคิ้วกระตุกมองความเฟคที่อีกฝ่ายพล่ามออกมาก่อนจะถอนหายใจ
“ไม่ผ่าน ฉันไม่ชอบพวกเพ้อฝัน คนต่อไป” คำสั่งที่ดังตามสายมาทำให้พนักงานคนเดิมเผยมือเชิญอีกฝ่ายออกไป ก่อนจะเกิดชุลมุนต้องให้คนช่วยคุมตัว
“ยังเหลือผู้สมัครอีกกี่คน”
“วันนี้อีกสองคนค่ะท่านประธาน”
“เฮ้อ โอลิฟ นายคงเหนื่อยแล้วใช่ไหม ทนอีกนิดนะ” ชายิกาขยับลงนั่งกอดหอมสุนัขตัวโปรดของเธอ
“โฮ่ง” อีกฝ่ายเหมือนรู้ขยับลุกขึ้นนั่งเห่าพร้อมหางสะบัดไปมา
“เก่งมากเด็กดี” หญิงสาวนั่งลงบนเบาะใกล้ ๆ พร้อมพูดกับทางพนักงานอีกครั้ง “เชิญทั้งคู่เข้ามาพร้อมกันเลยค่ะ”
“ค่ะท่านประธาน”
และการสัมภาษณ์ที่กินเวลาค่อนข้าวไปมาก แต่ก็ยังไม่ได้เลขาที่ถูกใจเธอ และโอลีฟ หมาของเธอตัวนี้พิเศษกว่าใครเขารับรู้ได้ว่าใครที่จริงใจหรือแค่เข้ามาหลอกลวง
ครั้งหนึ่งเธอเคยรับเลขาแต่อีกฝ่ายใช้ชื่อเธอหลอกผู้ชายและยังเอาเสื้อผ้าและเครื่องสำอางไปใช้ หนักสุดคือหลอกลูกค้าบริษัทจนเกือบเสียหายไปมาก
แน่นอนว่าการสัมภาษณ์งานแต่ละครั้งมักถูกสายตาจากพนักงานจับจ้อง และจับกลุ่มคุยด้วยความที่ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วที่เธอยังไม่ตัดสินใจรับใครมาทำงานด้วย
“ยังไม่ได้อีกเหรอ”
“อืม วันนี้อีกสิบคน”
“เรื่องมากจัง”
ร่างระหงเดินจับสายจูงสุนัขผ่านแผนกบริหาร เจอพนักงานสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ เสียงคุยที่ได้ยินชัดเจนจนคนกล่าวขวัญถึงต้องหยุดเท้าหันกลับ
สายตาคมมองดุพนักงานทั้งสอง “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”
“ปะเปล่าค่ะ”
พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นแต่อีกฝ่ายยังทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนใจอะไร “ขอโทษท่านประธานแทนเพื่อนด้วยนะคะ”
“ไปขอโทษทำไม” หล่อนเชิดหน้าสบตาไม่เกรงกลัว
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้”
“เก่งจังเลยนะ คุณนิดา ตรวจสอบทีว่าหล่อนใช้เส้นสายใครเข้าทำงาน ให้ไล่ออกทั้งคู่ไปเลย ส่วนเธอคนนี้ อืม” ชายิกามองพิจารณา “ส่งใบตักเตือนก็พอ”
“ค่ะท่านประธาน” นิดารับคำสั่งก่อนจะหยิบมือถือขึ้นยังไม่ทันได้ทำอะไรเสียงแข็งกร้าวก็ดัง
“อีเหี้ยเรื่องมาก คิดว่าเป็นใครวะ” พนักงานคนเดิมยืนตัวสั่นเทามองด้วยแววตาโกรธไปทางอีกฝ่าย
“คุณนิดา ส่งเรื่องนี้ไปทีมทนายจัดการทีนะคะ ฉันไม่ยอมความใด ๆ ทั้งสิ้น” ชายิกาก้าวเท้าเข้าหาอีกฝ่าย สายตาดุจพญาเยี่ยวมองสบตา “ก่อนจะด่าใคร เตรียมเงินไว้เยอะ ๆ นะคะ พอดีฉันรับคำขอโทษเป็นเงินสดเท่านั้น”
“โฮ่ง”
“นิดาจัดการให้ค่ะท่านประธาน”
หล่อนยืนมองใบหน้าถอดสี พนักงานที่ยืนมุมดูพากันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน
ชายิกาขยับตัวออกห่างยกยิ้มมุมปากราวกับผู้ชนะก่อนจะเดินออกไปพร้อมโอลีฟ แต่เมื่อเข้ามาในห้องน้ำหญิงได้ ท่าทางราวกับนางพญาเมื่อคู่ก็เปลี่ยนไป กายสาวสั่นเทาทั้งร่างก่อนจะทรุดลงนั่งยอง ๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความประหม่าและไม่มั่นใจทำให้เธอกอดโอลีฟไว้สงบสติอารมณ์ตัวเอง
ก่อนจะพากันเดินออกไปด้านหน้าบริษัทแต่ต้องตกใจเมื่ออยู่ ๆ หมาของเธอก็ออกแรงวิ่ง ลำพังแค่เดินเธอก็ตามไม่ไหวอยู่แล้ว
“เดี๋ยว โอลีฟ หยุด”
“โฮ่ง” อีกฝ่ายไม่คิดจะหยุดและฟังเจ้าของ วิ่งไปตามทางสุดแรง
จอมทัพเดินตามทางเท้าหลังพาแมวสุดที่รักไปส่งที่คลินิกสัตว์ตรวจร่างกายแต่ระหว่างที่เดินกลับจะไปทำงานต่อนั้นอยู่ ๆ ก็มีสุนัขโกลเด้นตัวใหญ่สีน้ำตาลอ่อนวิ่งโผเข้ามาหา พร้อมเห่าเสียงดีใจ
“ว่าไงแกพลัดหลงมาเหรอ” จอมทัพมองหางที่ส่ายสะบัดไปมาก่อนจะลูบตามปลอกคอ
“โฮ่ง โฮ่ง”
“โอลีฟ โอลีฟ” ชายิกาวิ่งกระหือกระหอบมาหา เห็นหมาของเธอกำลังสายหางมีความสุขและยังให้คนแปลกหน้าลูบหัว “คุณ...”
“หมาคุณเหรอครับ” จอมทัพจับสายจูงแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงส่งสายให้อีกฝ่าย
“ช่วยมาเป็นเลขาให้ฉันได้ไหมคะ” ชายิกาจับมือทั้งคู่ของอีกฝ่ายไว้และพูดสิ่งที่ปรารถนาออกมา
ภาพที่เธอเห็น โอลีฟที่ไม่ยอมรับใครง่าย ๆ แต่กลับวิ่งเข้าผู้ชายคนนี้และเมื่อเธอพูดจบ เสียงเห่าเสริมก็ดังขึ้น