Ramayaoi ยุทธาทศกัณฐ์ ภาคจองถนน เล่ม 4

“ปล่อยเชือกข้าเถอะลิงแก่ ข้ารับปากจะไม่ไปไหนเพราะต้องให้นางมณโฑอยู่กับองคตจนครบเจ็ดวัน” พญารากษสทศกัณฐ์ในวัยหนุ่มเอ่ย
พญาวานรคลี่ยิ้ม ร่างสูงใหญ่หันมาตะแคงนอนหนุนแขนมองหน้าพญายักษ์อย่างแสนเอ็นดูราวกับมองอนุชา
“อย่ารับปากในสิ่งที่เจ้ายังไม่แน่ใจ ใช่ว่าเราจะไม่ไว้ใจเจ้า แต่เจ้ายังไม่ไว้ใจตัวเองด้วยซ้ำว่าจะอยู่ทนรอด้วยความอัปยศได้หรือไม่”
“ชิ... ทั้งสอนทั้งบ่นเป็นลิงแก่ กับน้องชายเจ้าก็ดูไม่ได้สอนสั่งอะไรแท้ ๆ กับข้าล่ะสอนเอา ๆ”
“รู้ได้อย่างไรว่าเรามิได้สอนสั่งสุครีพ”
“ก็น้องเจ้าเอาเท้าหยิบผลลูกไม้เข้าปากน่ะเซ่ !”
พาลีพ่นหัวเราะพรวดแทบจะหยุดไม่ทัน มือใหญ่ปิดปากแน่นและหัวเราะขำตัวโยนจนน้ำตาซึม