จอมมารต้องมนต์รัก

“อย่าบอกนะว่าคุณชอบหนู? ไม่ได้ ไม่จริง คุณจะมาชอบหนูไม่ได้นะ รอให้คุณพ่อหนูหาเงินมาคืนคุณได้หมดเมื่อไร หนูก็จะหย่ากับคุณแล้ว อย่ามาคิดอะไรกับหนูเลย...”
นายหิรัญวางอุปกรณ์ปฐมพยาบาลในมือ แล้วยื่นหน้ามาใกล้ฉัน มือข้างหนึ่งวางเท้าบนเบาะ อีกข้างจับมือฉันไว้แน่นเพราะรู้ว่าฉันจะต้องพยายามสะบัด
“ฟังฉันให้ดีๆ นะต้องมนต์ นายสุพจน์น่ะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเธอ แล้วการที่เขาตัดสินใจขายเธอให้ฉันเขาก็ทำไปโดยไม่คิดจะกลับมาไถ่ถอนคืน”
“ไม่จริงหรอก คุณพ่อจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ได้ยังไง คุณพ่อเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วอีกอย่าง คนอย่างคุณจะให้เงินใครทั้งทีก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าต้องได้คืน เงินไม่ใช่น้อยๆ นะ ต่อให้รวยแค่ไหนก็งกทั้งนั้น จะไปให้ใครฟรีๆ ได้ไง”
“ฉันไม่ได้ให้ฟรีนี่ ฉันเอาไปแลกกับตัวเธอมานี่ไง”
ฉันเริ่มใจเสียเมื่อรู้ว่าคุณพ่อจะไม่มารับฉันไป หมายความว่าฉันต้องเป็นเมียเขาตลอดไป ฉันมองหน้าเขา แล้วก็หลุบตาลงอย่างเศร้าสร้อย
“หิรัญคะ… นิดจะกลับแล้วค่ะ” วนิดาโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ฉันก็นึกขอบคุณที่หล่อนมาพาเขาออกไปให้ฉันได้มีเวลาอยู่กับตัวเองสักพัก
“เธอรออยู่นี่นะ อย่าไปไหนเด็ดขาด ฉันไปส่งนิดที่ท่าเรือแล้วเดี๋ยวจะกลับมาคุยต่อ” เขาบอกก่อนจะไป