ลมหายใจของวันพรุ่งนี้ (หนึ่งในรวมเรื่องสั้นมหัศจรรย์สุดท้ายฯ)

หยดน้ำแข็งเกาะพราวอยู่ภายนอกแก้วบรั่นดีคริสตัลใส แปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำละลายไหลเป็นเส้นสายลงสู่พื้น ขอบแก้วมีรอยลิปสติกสีแดงเข้มติดอยู่ น้ำแข็งใสในเหยือกแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงนอนถูกนำมาเติมหลายครั้ง ตามติดด้วยเทบรั่นดีน้ำสีเหลืองอำพันลงไปจนเกือบเต็ม จากนั้นมันก็ถูกเจ้าของมือสวยเรียวงาม ปลายเล็บโค้งมนเคลือบฉาบไว้ด้วยสีทาเล็บสีแดงเข้ม หยิบขึ้นมาดื่มผ่านลงคอรวดเดียวหมดแก้ว ประดุจดังว่ามันเป็นเพียงน้ำเปล่าไร้แอลกอฮอล์เจือปน

ขวดบรั่นดีนำเข้าจากเมืองคอนยัค หมักบ่มอยู่ในถังไม้โอ๊คไม่ต่ำกว่าสิบปี ถูกหยิบขึ้นมาหมุนเกลียวฝาขวดเปิดออกอีกครั้ง ไม่รู้ได้ว่ามันเป็นครั้งเท่าไรแล้ว ที่วาปีหมุนปิดหมุนเปิดมันอยู่อย่างนั้น

เธอไม่ใช่นักดื่มคอทองแดง ไม่ใช่นักเที่ยวยามราตรี แต่เวลานี้เธอดูจะไม่ต่างอะไรไปกับพวกขี้เมาทั่วไปนักหรอก อาจจะดูแตกต่างกันก็ตรงสถานที่ เมื่อเธอเลือกดื่มเพียงลำพังคนเดียวในที่ส่วนตัว ภายในห้องนอน ซึ่งมันเป็นเพียงแต่ส่วนย่อยของบ้านหลังใหญ่ หรือจะเรียกว่าเป็นคฤหาสน์ก็คงไม่ผิดแปลกอะไร บรรยากาศภายในห้องดูเงียบเหงาวังเวง เปล่าเปลี่ยวเคว้งคว้าง คล้ายกับว่าเธอกำลังหลงทางอยู่ในเขาวงกต